راحله فدایی، دانش‌جوی رشته‌ی مدیریت در یکی از دانشگاه‌های خصوصی شهر کابل است.او پس از بسته شدن مرکزهای آموزشی به روی زنان، از ادامه‌ی تحصیل بازمانده‌است.
راحله به آمو گفت: «هر وقت در فضای مجازی درباره‌ی احتمال بازگشت دختران به مکاتب و دانشگاه‌ها مطلبی می‌خوانم، تا صبح از خوشی نمی‌خوابم.»
تمنا حیدری، دانش‌آموز صنف هشتم است. وی می‌گوید که تنها آرزویش فراغت از مکتب است؛ اما امیدی برای رسیدن به این آرزو ندارد.
پس از ۲۴ اسد ۱۴۰۰ و بازگشت طالبان به قدرت، این گروه دستور داد که دروازه‌ی مکتب‌های دخترانه به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته شود. هم‌چنین در ۳۰ قوس سال جاری، دختران از رفتن به دانشگاه‌ها و مؤسسه‌های تحصیلات عالی نیز منع شدند.
منیره، یکی از دانش‌جویان دانشگاه هرات است. او گفت: «وزارت تحصیلات عالی درباره‌ی ادامه‌ی تحصیل دختران با بی‌تفاوتی عمل می‌کند و برنامه‌ی مشخصی را برای چگونگی ادامه‌ی تحصیل آنها روی‌دست نگرفته‌است. یک هفته بعد سال تعلیمی جدید شروع می‌شود و ما نمی‌دانیم سرنوشت ما چه می‌شود، آیا درس خوانده می‌توانیم یا نه؟»
فهمیه، دانش‌جوی دیگری است که حالا از ادامه‌ی آموزش ناامید شده؛ ولی هم‌چنان در انتظار نواخته شدن زنگ مکتب است. او گفت: «طالبان باید هر چه زودتر تصمیم بگیرند و راه‌کاری را برای ادامه‌ی تحصیل ما روی دست بگیرند؛ چون ما هم مانند مردان حق تحصیل داریم و این حق را اسلام به ما داده‌است.»
شهروندان کشور، خواستار باز شدن دروازه‌ی مکتب‌ها و دانشگاه‌ها در سال آموزشی جدید هستند. آنان تأکید می‌کنند که دین اسلام حق تحصیل را به زنان داده است و هیچ فردی نمی‌تواند این حق را از آنها بگیرد.
افزون بر زنان، مردان نیز از طالبان می‌خواهند که ممنوعیت آموزش بر دختران و زنان را لغو کنند.
محمدعارف، باشنده‌ی کابل با انتقاد از بی‌برنامه‌گی طالبان درباره‌ی بازگشایی دروازه‌ی مکتب‌ها و دانشگاه‌ها، گفت: «طالبان از نام اسلام استفاده می‌کنند و فکر و اندیشه عقب مانده‌ی شان را می‌خواهند به زور بر مردم تحمیل کنند».
سیّد رضا، باشنده‌ی شهر مزار شریف می‌گوید: «طالبان همه چیز را به امر ثانی معطل کرده‌اند. آنها دانشگاه‌های دخترانه را هم تا امر ثانی مسدود کردند. حالا چند روز مانده به آغاز دانشگاه‌ها؛ اما هیچ خبری از اجازه یافتن و یا اجازه نیافتن خانم‌ها در دانشگاه‌ها نیست.»
کارشناسان میگویند که ممانعت و بی‌توجهی در برابر آموزش دختران، افغانستان را به عقب خواهد بُرد و توقف رشد و توسعه کشور را به همراه خواهد داشت و ادامه‌ی این وضعیت سبب می‌شود تا بین مردم و دولت (اداره‌ی طالبان) فاصله بیش‌تر ایجاد شود.
بصیراحمد دانش‌یار، استاد دانشگاه می‌گوید: «عدم توجه حکومت (اداره‌ی طابان) به تحصیل دختران و زنان سبب شده‌است تا یک نوع اضطراب و پریشانی نزد دانش‌جویانِ دختر به وجود بیاید.»
با آن‌که شمار زیادی از کشورها، به ویژه کشورهای اسلامی و شورای علمای جهان در این مورد واکنش نشان داده و خواستار باز شدن دروازه‌ی مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به روی دختران شدند؛ اما طالبان به هیچ یک از این خواست‌ها توجه نکردند.
