شماری از زنان می‌گویند که با محرومیت از کار و افزایش وابستگی اقتصادی به مردان خانواده آنها با مشکلات جدی اقتصادی و روانی گرفتار شده‌اند.
بیشتر از دو سال از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان می‌گذرد و زنان و دختران بیشتر از هر کس دیگری قربانی داده‌اند. آنان از کوچکترین حقوق و آزادی‌هایشان محروم شده‌اند نه اجازه کار دارند، نه اجازه آموزش و نه رفتن به پارک و تفریح.
فانوس هاشمی یکی از کارمندان زن که در دوره جمهوریت در مقام ولایت جوزجان کار می‌کرد، می‌گوید که با آمدن طالبان، او از ادامه کار منع شد و سپس در یک نهاد غیر دولتی شامل کار شد، اما پس از شش ماه طالبان مانع کار او در این نهاد غیر دولتی نیز شدند.
او می‌گوید: «بعد از آمدن طالبان متاسفانه به ما اجازه ندادند که به کار خود ادامه بدهیم و پس از یک‌سال است که من توانستم که در یکی از نهادهای غیردولتی کار پیدا کنم، اما پس از شش ماه کار برایم گفتند که پروژه شما تمام است و طالبان نمی گذارند که شما کار کنید.»
فانوس هاشمی تنها زنی نیست که از حق کار و آموزش محروم شده است، بلکه زنان و دختران زیادی هستند که با بازگشت طالبان به قدرت نه تنها استقلال مالی شان را از دست داده‌اند، بلکه این روزها با مشکلات روحی و روانی زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند.
دیبا انوری؛ دانش آموز بازمانده از تحصیل می‌گوید: «پس از اینکه طالبان حاکم شده‌اند ما زنان از کار کردن منع شده‌ایم و استقلال مالی خود را از دست داده‌ایم. دست ما از لحاظ اقتصادی به سوی دیگران دراز شده و هر لحظه زندگی ما در حال تغییر است.»
انیسه حیدری؛ کارمند پیشین یک نهاد غیردولتی معتقد است: «بعد از آمدن طالبان زنان و دختران از کار بازماندند، حتا از آموزش نیز محروم شدند و از لحاظ اقتصادی محتاج دیگران شدند که این یک ظلم بزرگ است.»
ملل متحد می‌گوید که در دو سال پسین طالبان بیش از پنجاه دستور صادر کرده‌اند که بر بنیاد آن آزادی و حقوق زنان سلب و یا محدود شده است.
پیش از این وزارت خارجه ایالات متحده و ملل متحد گفته‌اند تا هنگامی که طالبان به حقوق و آزادی‌های زنان حرمت نگذارند به رسمیت شناخته نخواهند شد.
