همزمان با دوسالگی حاکمیت طالبان برخی از زنان و دختران می‌گویند که در بدترین شرایط زندگی می‌کنند و با گذشت هر روز شکسته‌تر می‌شوند.
این زنان و دختران می‌گویند که از ادامه آموزش محروم شده‌اند، کارهایشان را از دست داده‌اند و اکنون همچون یک زندانی، زندگی‌شان را به پیش می‌برند.
مریم ۲۷ سال دارد و پیش از حاکمیت طالبان در یک نهاد جهانی کار می‌کرد. اما آمدن طالبان زندگی او را به‌گونه کامل متحول ساخت و او به اجبار کار خود را رها کرد و از نقطه دیگری زندگی را ادامه داد.
مریم که حالا مسئول یک شرکت لباس دوزی است میگوید: «هیچ وقت عقب نشینی نکردم، باز هم ادامه دادم. گفتم که مکتب‌ها و دانشگاه ها بسته شدند، اما افکار ما بسته نشدند.»
مریم که در دوخت کالاها و حجاب سنتی یک دوره آموزشی یک ساله را سپری کرده است، میگوید که اکنون خریداران محصولات آنان فراتر از مرزهای افغانستان است.
او در این باره گفت: «مشتریان ما بیشتر شده می‌روند و نظر به فرمایشات آنان ما تصمیم داریم که شعبه‌های فروش خود را در آلمان، امریکا و کانادا باز کنیم.»
او در اینجا زمینه کار را برای ۱۵ تن از همکاران پیشین‌اش نیز فراهم ساخته است. همه دخترانی که فارغ از دانشگاه‌ها هستند و روزگاری در پروژه‌های مهم جهانی کار می‌کردند.
حسنا کارمند این شرکت لباس دوزی گفت: «فکرش را هم نمی‌کردیم که طالبان بتوانند که دولت را بگیرند و طالبان هم وقتی که دولت را گرفتند محدودیت‌ها را زیاد کردند و این بدترین روز برای زنان افغانستان است.»
در دو سالگی حاکمیت طالبان خدیجه ۶۰ ساله که با دخترانش در این کارگاه، همکاری می‌کند میگوید: «بسیار احساس بد دارم، هیچ خوش نیستم. اما نمی‌دانم که اینان چرا این قدر در برابر زنان بدبین هستند؟»
این یک نمونه کوچک از تحول زندگی دختران در دو سال حاکمیت طالبان در افغانستان است. سازمان ملل گفته است که طالبان در این مدت با بیش از پنجاه دستوری که صادر کرده‌اند آزادی‌ها و حقوق زنان را صلب و یا هم محدود کرده‌اند.
