صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) می‌گوید که رایج‌ترین عبارت در میان مهاجرانی که از ایران به افغانستان باز می‌گردند و با آینده نامعلوم روبه‌رو هستند، این است که آنان به زبان می‌آورند: «کجا برویم؟»
در گزارش این نهاد آمده است، مرز اسلام قلعه جایی است که روزانه حدود ۲۰ هزار نفر از طریق آن از ایران وارد افغانستان می‌شوند و مجبور به بازگشت به کشور مبدا خود هستند.
اما این صندوق می‌گوید که افغانستان برای این مهاجران اکنون یک «مکان بیگانه» است. این مهاجران با حمل تمام دارایی‌های‌شان، خسته، سردرگم و مضطرب، بدون مقصد و بدون ایده‌ای از این‌که به کجا بروند، به مرز غبارآلود، گرم و بادخیز می‌رسند.
در این گزارش آمده است، در ماه‌های اخیر، تعداد خانواده‌ها، زنان و کودکانی که از طریق مرز زمینی باز می‌گردند، به طور قابل توجهی افزایش یافته است؛ طوری که تنها در ماه جون بیش از ۱۶۰ هزار تن وارد افغانستان شده‌اند و حداقل یک-چهارم آنان کودکانی هستند که شامل تقریباً ۵۰۰۰ کودک بدون همراه یا جدا از خانواده‌های‌شان می‌شوند.
بازگشت مهاجران افغانستان از پاکستان و ایران سالانه در حال افزایش بوده است؛ اما امسال، در ماه جون، افزایش شدید تعداد مهاجران از ایران، فشار بی‌سابقه‌ای را بر مراکز پذیرش در مرز و جوامعی که به آنان باز می‌گردند، وارد کرده است.
یونیسف بخشی از یک کنسرسیوم مرزی بین سازمانی برای حمایت از خانواده‌ها است؛ جایی که به گفته این صندوق، به زنان و کودکان خدمات واکسیناسیون و تغذیه، آب و بهداشت، فضاهای مناسب برای بازی و استراحت کودکان و مکان‌های امن برای کودکان بی‌سرپرست و جدا از خانواده ارائه می‌دهد.
با این حال، یونیسف می‌گوید نیازها روزانه در حال افزایش هستند و این صندوق فوراً باید پاسخ خود را در مرکز پذیرش اسلام قلعه افزایش دهد.
این صندوق تاکید می‌کند که کنسرسیوم مرزی بین سازمانی میان سازمان جهانی بهداست، برنامه جهانی غذا، دفتر هماهنگی کمک‌های بشردوستانه ملل متحد (اوچا)، سازمان بین‌المللی مهاجرت، کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهجویان و یونیسف در حال هماهنگی با ذی‌نفعان و شرکای محلی هستند تا از برآورده شدن نیازهای فوری بازگشتگان اطمینان حاصل شود. اما کارهای بسیار بیش‌تری مورد نیاز است.
