مهاجرت

ایران و پاکستان در یک هفته ۴ هزار و ۶۹۰ خانواده مهاجر را اخراج کرده‌اند

عکس از مهاجران افغانستان هنگام اخراج از پاکستان. آرشیف

یافته‌های آمو از آمارهای ارائه شده در گزارش‌های خبرگزاری باختر زیر اداره طالبان نشان می‌دهند که ایران و پاکستان ۴ هزار و ۶۹۰ خانواده مهاجر کشور را در یک هفته گذشته (از ۲۶ ثور تا ۲ جوزا) اخراج کرده‌اند.

بر بنیاد این یافته‌ها ایران در این مدت ۳ هزار و ۱۳۰ خانواده و پاکستان یک هزار و ۵۶۰ خانواده مهاجر افغانستان را به گونه اجباری و اختیاری اخراج کرده‌اند.

این آمارها نشان می‌دهند که در یک هفته گذشته ۷۸۹ خانواده از طریق گذرگاه تورخم، ۷۶۸ خانواده از مسیر سپین بولدک و ۴۰ خانواده از مرز بندر انگور در ولایت پکتیا وارد کشور شده‌اند.

همزمان با این ۹۵۲ خانواده از مرز پل ابریشم در نیمروز، ۲ هزار و ۱۱۱ خانواده از مسیر اسلام قلعه و همچنین ۶۷ خانواده دیگر از مرز بهرامچه هلمند به افغانستان برگشته‌اند.

این در حالی است که شورای پناهندگان ناروی به تازگی در گزارشی گفته است که از آغاز اخراج اجباری مهاجران از پاکستان در سپتمبر ۲۰۲۳ میلادی، تا کنون بیش از یک میلیون مهاجر از این کشور به افغانستان اخراج شده‌اند؛ به کشوری که در حال حاضر با خطرهای فروپاشی اقتصادی، فقر گسترده و چالش‌های حفاظتی رو به رو است.

علاوه بر این، در این گزارش پیش‌بینی شده که در سال ۲۰۲۵ میلادی، حدود ۶۰۰ هزار مهاجر دیگر از پاکستان نیز اخراج خواهند شد.

به گفته این سازمان، بیش از یک میلیون مهاجر افغانستان تنها در سال ۲۰۲۴ میلادی از ایران نیز مجبور به بازگشت به کشور شده‌اند.

شورای پناهندگان ناروی می‌گوید، افغانستان که پیش از این شاهد بزرگ‌ترین بحران بی‌جاشدگان داخلی در آسیا بوده است، اکنون با یکی از مهم‌ترین و سریع‌ترین جابه‌جایی‌های جمعیتی که این کشور در سال‌های اخیر شاهد بوده، مواجه است. با توجه به این‌که دو-سوم جمعیت این کشور در حال حاضر به حمایت بشردوستانه نیاز دارند.

این سازمان تاکید کرده است که افغانستانِ زیر اداره طالبان چیزی برای ارائه به کسانی که به این کشور بازگشته‌اند، ندارد. فقدان فرصت‌های شغلی به گونه خاص به شدت بر توانایی بازگشت شهروندان کشور برای برداشتن گام‌هایی در جهت حمایت از خانواده‌های‌شان و ادغام در جوامع، به‌ویژه برای زنان سرپرست خانواده‌ها تأثیر گذاشته است.

از طرفی هم به گفته شورای پناهندگان ناروی، زنان عودت‌کننده نیز چالش‌های منحصر به فردی، از جمله محدودیت‌های تحرک، خطرات حفاظتی و چشم اندازهای معیشتی محدود را در جامعه افغانستان که در نهایت باید در آن ساکن شوند و راه‌هایی برای ادغام بیابند، تجربه می‌کنند.