پکول در ولایت کنر پیشینه‌ای طولانی دارد و مردمان این ولایت در طول سالیان طولانی از آن استفاده می‌کنند و عده‌ای از این راه درآمد دارند.
شماری از باشندگان کنر می‌گویند که هنوز هم، این صنعت در کنر پابرجاست و مردم از پشم حیوانات پکول می‌سازند.
عبدالغفار، شصت سال دارد و می‌گوید از نوجوانی پکول سر کرده است.
به گفته او، پکول بخشی از فرهنگ افغانستان است و افزون بر این، برای فصل سرما مناسب است.
این باشنده ولایت کنر می‌گوید: «در کنر و نورستان زمستان سرد و تابستان گرم است و پکول برای این دو هوا مناسب است.»
باشندگان شماری از ولایت‌ها به ویژه شمال و شرق کشور از پکول استفاده می‌کنند.
ظاهرا پکول سر کردن بیشتر از دیگر ولایت‌های افغانستان در کنر رایج است.
در شهر اسدآباد، مرکز ولایت کنر، پیشه بعضی دوخت پکول است و آنان از همین راه هزینه‌های های زندگی شان را فراهم می کنند.
محمد داوود، بیشتر از سی سال است که پکول می‌دوزد.
او می‌گوید؛ هنگامی که تازه کار دوختن پکول را آغاز کرده بود، ماشین دوخت نبود و در آن زمان پکول را می‌بافتند. اما اکنون همچون دیگر کلاه‌ها آن را می‌دوزند.
این باشنده کنر تاکید کرد که در دوختن پکول از پشم و پارچه‌های ابریشمی استفاده می‌شود و سپس در طرح‌های مختلف دوخته می‌شود.
بیشتر شهروندان افغانستان و پاکستان از کلاه پکول استفاده می‌کنند. از همین رو پکولی که در کنر دوخته می‌شود به پاکستان نیز صادر می‌شود.
محمد داوود می‌گوید: «پیش از این راه چترال باز بود و راه وارد کردن مواد برای ساخت پکول باز بود. اکنون راه بند است. نخست کالاها به پشاور فرستاده می‌شود بعد از راه تورخم به کنر فرستاده می‌شود و این مصارف را زیاد می‌کند.»
عبدالغفار باشنده کنر نیز گفت: «این یک پوشیدنی خوب است و من ۳۰ سال است که از آن کار می‌گیرم و به خارج هم فرستاده می‌شود.»
باشندگان کنر، پکول را نماد این ولایت می‌دانند و می‌گویند که به باشندگان ولایت‌های دیگر که به کنر سفر می‌کنند، پکول هدیه می‌دهند.
