جنبش زنان افغانستان در تبعید که از سوی فرزانه رضایی، فعال حقوق زن، رهبری می‌شود، در قطعنامه‌ای گفته است در حالی که «ظلم نظام‌مند، حذف آگاهانه و خشونت‌های گسترده علیه زنان» در افغانستان اعمال می‌شود، سکوت جهان نه تنها «جایز» نیست؛ بلکه همدستی با «سرکوب‌گران» تلقی می‌شود.
این جنبش گفته است که وضعیت کنونی زنان افغانستان «جنایت علیه بشریت» است و باید به عنوان بحران جهانی شناخته شده و مورد توجه فوری جامعه بین‌المللی قرار گیرد.
در قطعنامه این جنبش خواسته شده که حقوق زنان «بی‌قید و شرط»، از جمله حق تحصیل، اشتغال، مشارکت در ساختارهای سیاسی و حضور آزادانه در اجتماع، در افغانستان برگردد.
زنان معترض در این حنبش از دیگر جنبش‌های آزادی‌خواه در سراسر جهان دعوت کرده است که با آنان هم‌صدا شوند.
در این قطعنامه آمده است: «مبارزه ما مبارزه‌ای جدا نیست؛ سرنوشت ما در پیوند با یکدیگر رقم می‌خورد. ما به همبستگی فراملی اعتقاد داریم. هر صدایی، هر قدمی و هر حمایتی، نور امیدی است در دل زنان و دخترانی که زیر سایه ظلم زندگی می‌کنند.»
جنبش زنان افغانستان در تبعید تاکید می‌کند که «سکوت در برابر ستم، خود ستم» و اکنون زمان ایستادن، فریاد زدن و متحد شدن است.
در بخشی از این قطعنامه آمده است که در سایه «حاکمیت استبدادی طالبان»، زنان افغانستان نه تنها از حقوق اساسی خود محروم اند، بلکه موجودیت انسانی‌شان در خطر است.
این جنبش از جهان و نهادهای جهانی حقوق بشری خواسته است تا در هر گونه تعامل با طالبان، باید حقوق زنان افغانستان به عنوان «خط قرمز» در نظر گرفته شود و «هیچ توافقی، هیچ مذاکره‌ای و هیچ کمک بین‌المللی» نباید بدون ضمانت حقوق اساسی زنان صورت گیرد. حقوق زنان نباید قربانی مصلحت‌های ژئوپولیتیک شود.
از طرفی هم این جنبش می‌گوید که خواهان تشکیل پرونده در دادگاه کیفری بین‌المللی علیه طالبان به دلیل سیاست‌های «زن‌ستیزانه، تبعیض جنسیتی و جنایات علیه بشریت» است؛ پرونده‌ای که نه تنها با صدور حکم دلخوشی برای صدای مظلوم زنان افغانستان باشد؛ بلکه در دایره عملی مورد تظبیق قرار گیرد.
این زنان معترض همچنین از جهان خواسته‌اند تا ساختارهای حمایتی فعال برای زنان را در درون افغانستان ایجاد کند و کانال‌های امن، منابع مالی، آموزشی، درمانی و امنیتی را مستقیماً در اختیار زنان قرار دهد، نه از طریق ساختارهای تحت کنترول طالبان.
ایجاد کمیته ویژه نظارت بر وضعیت زنان در افغانستان در سطح سازمان ملل متحد و پذیرش و حمایت از زنان فعال و در معرض خطر به عنوان پناهجو توسط کشورها، از دیگر خواست‌های این حنبش زنان است.
