بهسا کریمی، دختر پنج‌ساله‌ای از افغانستان، به عنوان نخستین دانش‌آموز خارجی در مکتب دولتی «ال‌پی» در منطقه مودیورکارای کوتایام در ایالت کرالا ثبت نام کرد؛ مکتبی با سابقه ۱۱۳ ساله که تاکنون تنها دانش‌آموزان بومی هند را پذیرش کرده بود.
رسانه‌های هند گزارش دادند که نخستین روز بهسا با مراسمی ویژه همراه بود؛ او با لباسی نارنجی که جمله «ستاره کوچک درخشان‌تر می‌درخشد» روی آن نوشته شده بود، وارد مکتب شد.
بهسا، فرزند محمد فهیم کریمی و الهه ظاهر، از شهر هرات است. او همراه خانواده و برادر کوچکش بهار، به این مکتب در نزدیکی محل سکونت جدیدشان آمده است.
سیندو کِی، مدیر مکتب، در گفتگویی با رسانه‌ها گفت: «بهسا پرانرژی، فعال و بسیار اجتماعی است. او به زبان انگلیسی با دیگر شاگردان و آموزگاران ارتباط برقرار می‌کند و ما تلاش می‌کنیم با استفاده از زبان‌های دیگر مانند دری، اردو و کمی مالایالم نیز با او تعامل داشته باشیم.»
در مراسم افتتاحیه سال تحصیلی که به نام «پراوشانولساوام» شناخته می‌شود و با حضور مقام‌های محلی و مسئولان معارف برگزار شد، بهسا افتخار روشن کردن چراغ جشن را نیز به دست آورده است.
طبق گزارش این رسانه‌ها برخلاف بسیاری از کودکان که روز اول دچار خجالت می‌شوند، او شاد، مطمئن و با اعتمادبه‌نفس ظاهر شد.
پدر او، فهیم کریمی، در سال ۲۰۲۱ برای ادامه تحصیل در مقطع ماستری رشته مدیریت بازرگانی وارد هند شده و پس از مدتی، خانواده نیز به او پیوستند. فهیم اکنون دانشجوی دکترا در دانشگاه مهاتما گاندی در کوتایام است.
او در گفتگو با خبرنگار گفت: «من هند را به دلیل تجربه‌های خوب دیگر افغان‌ها انتخاب کردم. دخترم حالا اینجا درس می‌خواند، به سرعت زبان یاد می‌گیرد و در حال حاضر مشغول آموختن زبان مالایایی است. نقاشی علاقه اصلی اوست و در تحصیل نیز عملکرد خوبی دارد.»
آقای فهیم اضافه کرد: «گاهی بهسا می‌گوید که می‌خواهد داکتر شود، اما نقاشی بزرگ‌ترین لذت اوست. حتی در همان روز اول، او با یکی از شاگردان جدیدش دوست شد.»
مدیریت این مکتب می‌گوید این مرکز برای پذیرش کودکان غیرمحلی آماده است. به گفته سیندو، «ما دانش‌آموزانی از ایالت بیهار نیز داریم که در ابتدا فقط به زبان هندی صحبت می‌کردند، اما حالا زبان مالایایی را به‌خوبی آموخته‌اند. تعامل زبانی باعث شده دانش‌آموزان بومی نیز از آنان هندی یاد بگیرند.»
رسانه‌های هند گزارش دادند که ورود بهسا کریمی به این مکتب نه‌تنها برای خانواده‌اش یک نقطه عطف مهم است، بلکه نمادی از پذیرش فرهنگی و همزیستی در فضای آموزشی کرالا به شمار می‌رود.
