جنبش زنان مقتدر افغانستان که توسط مونسه مبارز، فعال حقوق زن رهبری میشود، در واکنش به گفتههای اخیر شریل بنارد، همسر زلمی خلیلزاد نماینده ویژه پیشین امریکا در امور صلح افغانستان، گفته است که اظهارات او نه تنها بازتاب بیاعتنایی آشار به رنج و مقاومت زنان افغانستان است؛ بلکه تلاش آگاهانه برای «تطهیر چهره سیاه طالبان» است که عامل «سرکوب نظاممند» حقوق بشر؛ بهویژه حقوق زنان و دختران کشور است.
این جنبش در بیانیهای گفته است که اظهارات خانم بنارد را که در قالب «لابیگری و تبلیغ سیاسی در حمایت از گروه طالبان» بیان شده، به شدت محکوم میکند.
در این بیانیه آمده است: «طالبان، که هنوز هم به حذف زنان از عرصههای اجتماعی، تحصیلی و سیاسی ادامه میدهند، هیچگاه نماینده مردم افغانستان نبوده و نخواهند بود. هرگونه حمایت سیاسی، رسانهای یا فکری از این گروه، مشروعیتبخشی به جنایتهایی است که روزانه در برابر چشم جهانیان بر مردم ما روا داشته میشود.»
جنبش زنان مقتدر افغانستان از شهروندان آگاه و عدالتخواه کشور، نهادهای بینالمللی، سازمانهای حقوق بشری و جامعه جهانی خواسته است که سخنان «خطرناک و غیراخلاقی» خانم شرل بنارد را که «در خدمت تداوم خشونت و تبعیض در افغانستان» است، به صراحت محکوم کرده و از هرگونه سکوت یا بیتفاوتی در برابر لابیگری برای «گروههای تروریستی» بپرهیزند.
در این بیانیه همچنین خواسته شده که پرونده چنین اقدامها و اظهاراتی که به «تقویت ساختارهای ضد انسانی» میانجامد، در مراجع عدلی بینالمللی از جمله دیوان کیفری بینالمللی مورد پیگرد قرار گیرد و از جهان خواسته شده که با صدای بلند در کنار مردم افغانستان برای تحقق عدالت، آزادی و حقوق انسانی بایستد.
شرل بنارد، همسر زلمی خلیلزاد، پیش از این گفته است که نگرانی پناهجویان افغانستان و نهادهای حامی آنان از بازگشت به افغانستان زیر اداره طالبان «بیاساس» است و افزوده که آنان از بازگشت به افغانستان نترسند.
خانم بنارد در مقالهای که روز سهشنبه هفته گذشته در وبسایت نشنل اینترست منتشر شد، ممنوعیت آموزشی زنان و دختران افغانستان را «غیرقابل قبول و فاقد پشتوانه دینی» خوانده؛ اما گزارش رسانهها درباره سرکوب زنان را رد کرده است.
او که حدود یک ماه قبل به کابل سفر کرده بود، گفته است بازگشتکنندگان افغانستان که نگران نظام آموزشی تحت حاکمیت طالبان هستند، فرزندان خود را به مکاتب خصوصی بفرستند.
همسر زلمی خلیلزاد منزویسازی حاکمیت طالبان از سوی کشورها را «ناعادلانه و عجیب» توصیف کرده و مدعی است که وضعیت زنان در هند به مراتب بدتر از وضعیت زنان افغانستان است. او گفت: «برخورد [طالبان] با زنان اصلاً به حد هند به عنوان کشور پیشرفته و قدرتمند، وحشیانه نیست.»