در انتظار گرفتن یک بسته کوچک کمک ۵۰ کیلویی به شمول آرد و روغن؛ تصویرهایی که بخشی از فقر و ناداری مردم را نشان می‌دهد.
کودکان،زنان بیوه و مردان کهن سالی که در ولسوالی سرخ رود ننگرهار سرپرست خانواده های‌شان هستند.
می‌گویند این کمک‌ها تنها برای چند روز بسنده خواهد کرد و بس!
خانواده‌هایی که می‌گویند پس از تسلط طالبان به قدرت نادار شده‌اند و وضعیت اقتصادی شان با گذشت هر روز رو به بدتر شدن است.
شازیه سرپرست خانواده ۱۰ نفری است. او به آمو گفت«پسرهایم که شهید شدند، ۲ زن بیوه شان در خانه‌ام استند.این کمک‌ها به ما مثل چکانیدن آب در گلوی مرده است».
این خانواده‌ها می‌گویند که کمک‌هایی که از سوی سازمان‌های کمک رسان به نیازمندان صورت می‌گیرد، از سوی افراد طالبان گرفته می شود.
سرپرست خانواده شش نفری است، او به آمو گفت«بیوه هستم، هیچ چیزی در خانه ندارم. یک طفل خوردسال دارم.با این کمک‌ها تنها چند روزی را می‌توانیم سپری کنیم».
خدا داد، سرپرست خانواده ۲۰ نفری به شمول ۲ زن بیوه و ۹ برادرزاده اش است.
می‌گوید روزها کودکان خانواده‌‍‌اش گرسنه خوابیده‌اند.
او به آمو گفت«همین کمک‌ها ما را خوش می‌سازد، باید خوش شویم».
این کمک‌ها از سوی یک شورای محلی برای ۵۰۰ خانواده نیازمند داده شده است.
برنامه توسعه سازمان ملل متحد یا«یو ان دی پی» در گزارشی ۳ فبروری سال روان میلادی گفت که پیش بینی کرده است که در احتمال دارد فقر در افغانستان به ۷۰ درصد افزایش یابد و تا پایان
بر بنیاد گزارش‌های اخیر سازمان ملل متحد، در حال حاضر بیش از ۲۸ میلیون تن در افغانستان در یک بحران انسانی به سر می برند و به کمک نیاز دارند.
