شماری از خبرنگاران زن در کابل، هراس از طالبان را بزرگترین مانع در برابر کارشان می‌دانند. این خبرنگاران می‌گویند که با محدودیت‌های فراوان کاری از سوی طالبان رو‌به‌رو هستند و تاکید می‌ورزند که کمتر مقام‌های طالبان حاضر می‌شوند تا به آنان اطلاعات را شریک سازند.
از سویی هم سازمان حمایت از خبرنگاران افغانستان می‌گوید که در ۱۹ ولایت کشور هیچ خبرنگار زن وجود ندارد و همین اکنون کمتر از ۶۰۰ خبرنگار و کارمند زن در رسانه‌ها کار می‌کنند.
در همین حال، شماری از خبرنگاران در ایران از بی توجهی نهادهای پشتیبانی خبرنگاران برای رسیده‌گی به پرونده‌های‌شان انتقاد می‌کنند.
حو آزاده میرزایی، پس از حاکمیت طالبان دانشگاه را نیمه تمام گذاشت و با کارآموزی در رسانه‌های گوناگون، به آرزوی خبرنگاری دست یافت.
حوا آزاده که سه سال می‌شود در حاکمیت طالبان به کار خبرنگاری ادامه می‌دهد، می‌گوید بیشتر موارد حقوق بشری و خشونت‌ها در برابر زنان و کودکان را به تصویر می‌کشد، اما هراس از طالبان و محدودیت‌های روز افزون کاری را بزرگترین چالش در برابر ادامۀ کارش می‌داند.
حوا آزاده میرزایی می‌گوید: «محدودیت‌ها در برابر کار خبرنگاران زن روز‌به‌روز بیشتر شده می‌رود. وقتی بیرون از خانه دنبال سوژه می‌روم احساس امنیت ندارم. حتی نمی‌توانم تلفون همراهم را در بیرون استفاده نمایم تا مبادا طالبان ببینند. دوم اینکه یافتن سوژه برایم بزرگترین جنجال است که با موضوعاتی که انتخاب میکنم می‌ترسم که برایم دردسر تمام نشود. بیشتر با زنان و کودکان صحبت میکنم در حالی که آن‌ها از خشونت که بالایشان صورت می‌گیرد، رنج می‌برن.د
در بسیاری از موارد، منع حضور زنان در نشست‌های خبری و میزگردها، پوشش اجباری ماسک در هنگام اجرای برنامه، عدم دسترسی به اطلاعات، عدم مصوونیت کاری و مشکلات اقتصادی و منع سفر خبرنگاران زن برای پوشش خبری به ولایت‌ها از مهم ترین دغدغه‌های خبرنگاران زن گفته شده است.
سهیلا یوسفزی، عضو کمیته زنان سازمان حمایت از خبرنگاران افغانستان می‌گوید که یافته‌های سازمان پشتیبان از خبرنگاران افغانستان نشان میدهند که کمتر از ۶۰۰ خبرنگار و کارمند زن هم اکنون در رسانه‌ها در افغانستان؛حضور دارند.
یافته‌های این نهاد نیز نشان میدهند که در نوزده ولایت، هیچ خبرنگار زن وجود ندارد.
همزمان با این، شماری از خبرنگاران و کارمندان رسانه‌ها که به ایران رفته‌اند، امروز دست به اعتراض زده‌اند. این خبرنگاران، عدم تمدید ویزا، نداشتن مدرک اقامت، طولانی شدن بررسی پرونده‌ها، کمبود فرصت‌های کاری و بی‌توجهی نهادهای پشتیبان خبرنگاران را در کار حمایت مالی‌شان از عمده‌ترین مشکلات‌شان در ایران می‌دانند.
احمد خالد امرخیل، خبرنگار افغان تبعید در ایران می‌گوید که خبرنگاران افغان در این کشور با مشکلات فراوانی از جمله بی‌سرنوشتی، وضعیت رقتبار اقتصادی، نبود فعالیت‌های قانونمند حرفوی و غیره مواجه‌اند که نیاز به حمایت جامعۀ بین‌المللی دارند.
پیش از این منابع به آمو گفتند که وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان در نشستی با مسوولان رسانه‌ها در افغانستان تاکید کرده بود که نباید «پیشانی و صورت» گویندگان و مجریان زن دیده شود.
