جنبش زنان معترض، از خاموشی ملل‌متحد در باره‌ی ادامه‌ی بازداشت‌ها و در بند‌ماندن فعالان حقوق زنان در افغانستان، به شدت انتقاد می‌کند.
برخی از منابع نزدیک به ژولیا پارسی و منیژه صدیقی می‌گویند که آنان در زندا‌های طالبان، در یک اوضاع بدِ بهداشتی و روانی به‌سر می‌برند. در همین حال، فعالان حقوق زنان از ملل‌متحد و دیگر نهاد‌های مرتبط می‌خواهند که در باره‌ی رهایی فعالان زن از زندان‌های طالبان، گام‌های عملی و اثرگذار بردارند.
ذبیح الله دور اندیش
در حالی‌که ماه‌ها از زندانی‌شدن ندا پروانی، ژولیا پارسی، منیژه صدیقی و پریسا آزاده می‌گذرد؛ اما هنوزهم از سرنوشت آنان خبری نیست.
منابع به تلویزیون آمو می‌گویند که ژولیا پارسی و منیژه صدیقی، از اعضای جنبش خودجوش زنان افغانستان در زندان‌های طالبان، در یک اوضاع بد جسمی و روانی به‌سر می‌برند.
مونسه مبارز، بنیان‌گذار جنبش زنان مقدر افغانستان می‌گوید: «البته در این شکی نیست که در زندان استخبارات طالبان، هیچ نوع خدمات حقوقی و صحی به دست‌رس محبوسین نیست. از شکنجه‌ی بیش از حد، ژولیا به حالتی رفت که نیاز بود او را به شفاخانه انتقال بدهند».
حالا فعالان حقوق زنان می‌گویند که جهان نباید تنها نظاره‌گر این وضعیت باشد.
تمنا زریاب پریانی، فعال حقوق زن می‌گوید: «یوناما، نهادی که در افغانستان حضور دارد و سبب شده است که گروه طالبان میلیون‌ها دالر در هفته به نام کمک‌های بشردوستانه و به نام مردم افغانستان دریافت کنند. جدای حمایت از طالبان، حداقل می‌تواند در قسمت آزادی زندانیان سیاسی هم نقش مثبتی داشته باشد. من فکر می‌کنم زمان آن رسیده است تا این سکوت شرم‌آور شکسته شود و حداقل گام‌ِ عملی در راستای کمک به زندانیان سیاسی و آزاد‌سازی آنان صورت بگیرد. تنها به نشر چند اعلامیه نمی‌شود اکتفا کرد و زندانیان سیاسی را نادیده گرفت».
ملل متحد اما؛ گفته است که پس از به قدرت‌رسیدنِ طالبان، آنان بیش از پنجاه دستور و فرمانی صادر کرده‌اند که بر بنیاد آن، یا آزادی‌های زنان سلب گردیده و یا هم محدود شده است.
طالبان حاضر نشده‌اند که به این نگرانی‌ها به‌گونه‌ی روشن پاسخ بگویند.
در آخرین مورد، پنج‌شنبه‌ی هفته‌ی گذشته، حسنا سادات از فعالان رسانه‌یی، خودش را از منزل چهارم خانه‌اش در کابل، به پایین پرتاپ کرد و جان باخت. روی‌دادی که هنوز در ابهام است. فعالان حقوق زنان، خواهان بررسی جدی این روی‌داد غم‌انگیز هستند.
