زنان بوریا باف در مناطق دور دست ولسوالی‌های امام صاحب و قلعه‌ی زال ولایت کندز از رکود کاروبارشان شکایت دارند و می‌گویند که بیش از یک‌سال می‌شود که بازار مناسب برای فروش تولیدات شان ندارند.
نگینه ۴۵ سال دارد و در منطقه‌ی آرق اَیق ولسوالی قلعه‌ی زال زندگی می‌کند و سال‌ها است که در خانه‌اش مصروف بوریا بافی است.
او می‌گوید که در گذشته کارش خوب بوده و او می‌توانسته‌است با درآمدی که از این کار داشت، روزگارش را به خوبی سپری کند؛ اما پس از آمدن تحول سیاسی پسین در کشور، فروش تولیداتش به شدت کاهش یافته‌است.
نگینه این هنر را از مادر و مادر کلان خود یاد گرفته و هرچند وضعیت بازار ضعیف است؛ ولی او بازهم به کار خود ادامه داده‌است.
این زن می‌افزاید: «شوهر و فرزندانم قَمیش‌ها (نی) را از جنگل می‌آورند تا من بوریا ببافم. در زمستان بافتن بوریا مشکل است؛ اما هوا اگر آفتابی باشد، می‌توانم روزانه یک بوریا را ببافم. در گذشته یک بوریا ۸۰ تا ۹۰ افغانی بود؛ ولی حالا ۶۰ تا ۷۰ افغانی شده که چیزی نیست و مجبوریم که از همین طریق روزگار خود را پیش ببریم.»
بوریا، نوعی فرش است که با دست از نی ساخته می‌شود. به گفته‌ی بوریا بافان، نخست نی‌ها را که به زبان ترکمنی به آن قَمیش می‌گویند، جمع‌آوری کرده و با دست شروع به بافتن می‌کنند.
آی سلطان ۵۵ سال دارد و ۲۵ سال است که بوریا می‌بافد. او در روستای قره گوتر مه‌ی ولسوالی امام صاحب کندز زندگی می‌کند.
آی سلطان نیز از وضعیت بازار شکایت دارد و می‌گوید که با دو دختر ۲۰ ساله و ۱۸ ساله و یک عروسش بوریا می بافند و از این طریق روزگار شان را سپری می‌نمایند.
ده‌ها تن از زنان در روستاهای گوناگون ولسوالی امام صاحب و قلعه‌ی زال مصروف صنعت بوریا بافی هستند.
زنان بوریا باف در ولسوالی‌های قلعه‌ی زال و امام صاحب ولایت کندز از طالبان می‌خواهند که بازار مناسب را برای فروش دست‌بافت‌های شان فراهم کنند و هم‌چنان در بخش‌های تأمین مواد خام این صنعت به آنان توجه جدی نمایند.
