در ماه‌های پسین، شمار کودکان کارگر در پروان افزایش یافته‌است. این کودکان می‌گویند که آن‌ها مجبور استند، بار سنگینی را بر دوش بکشند تا لقمه نانی به‌دست آورند.
پس از سقوط حکومت پیشین، بازارها، کوچه‌ها و پس‌کوچه‌های شهر چاریکار مرکز ولایت پروان، گواه افزایش کودکانی است که به دلیل وضعیت نامناسب اقتصادی خانواده‌های شان، مجبور به انجام کارهای شاق استند.
بلال، ۱۳ سال دارد و پدرش از نظامیان حکومت پیشین بود و در جنگ با طالبان جان باخته‌است. او به خبرنگار تلویزیون آمو می‌گوید: «تا سال پیش، اکرامیه‌ی پدرم را می‌دادند و با آن بخشی از نیازهای خانواده‌ی ما بر طرف می‌شد، حالا نمی‌دهند. من هم مکتب نمی‌روم و بولانی فروشی می‌کنم تا یک لقمه نان به خانه ببرم.»
وضعیت بد اقتصادی در کشور سبب شده‌است که کار روی خیابان‌ها برای کودکان، به یک پیشه تبدیل شود.
باسط، یکی دیگر از کودکان شهر چاریکار است که صبح تا شام برای پیدا کردن مبلغی ناچیز، در جاده‌های این شهر سرگردان است.
او می‌گوید: «مجبور استم کار کنم، اگر کار نکنم، من و خانواده‌ام گرسنه می‌مانیم.»
قدرتالله ذاکر، رییس کار و امور اجتماعی طالبان برای ولایت پروان، می‌گوید که تا اکنون برای این افراد پنج کارگاه خیاطی و نجاری برگزار کرده‌اند. او می‌افزاید: «تا هنوز در ولایت پروان، هویت ۸۱۰ کودک کارگر در ریاست کار و امور اجتماعی به‌ثبت رسیده که دست به کارهای شاقه می‌زنند.»
ناداری، بی‌کاری و جنگ، بسیاری از کودکان در افغانستان را مجبور کرده‌است تا در وضعیت دشوار و با دست‌مزد اندک، تا ناوقت‌های روز، مصروف انجام کارهای شاق باشند.
در همین حال، فعالان حقوق کودکان، بارها نگرانی خود مبنی بر استفاده‌ی سوء از کودکان در جنگ‌ها و جلب‌وجذب آنان توسط گروه‌های هراس‌افگن را اعلام کرده‌اند.
بر بنیاد آمارهای دولت پیشین، در سال‌های گذشته ۳ میلیون و ۷۰۰ هزار کودک کارگر در افغانستان فعالیت داشتند که از این میان، دو میلیون و ۱۰۰ هزار تن آنان کارهای شاق انجام می‌دادند؛ اما با بازگشت طالبان به‌قدرت، این آمار در حال افزایش است.
