شماری از زنان قالین‌باف در ولایت غور می‌گویند که به دلیل کاهش حمایت‌های اقتصادی و نبود بازار مناسب، فعالیت‌های‌شان با رکود مواجه شده است.
منابع محلی می‌گویند که قالین‌بافی، یکی از صنایع سنتی و منابع مهم درآمد خانواده‌ها – به‌ویژه زنان – در این ولایت بوده، اما در سال‌های اخیر این صنعت رونق پیشین خود را از دست داده است.
فرحناز، یکی از زنان قالین‌باف در یک گوشه‌ی دورافتاده ولایت غور، در کارگاه کوچکی مشغول کار است. او می‌گوید که سال‌ها در این حرفه فعالیت کرده، اما اکنون با کاهش تقاضا و قیمت پایین، ادامه این کار برای او و همکارانش صرفه اقتصادی ندارد.
او به آمو گفت: «این قالین از یک نفر است، آورده و گفته ببافید. اما چیزی به ما نمی‌ماند. چند روز پیش یک قالین بافتیم، برای سه نفر فقط ۱۵۰۰ افغانی دادند. حالا همان تاجر زنگ زده و قالین دیگری خواسته، اما می‌خواهم به او بگویم که دیگر نمی‌صرفد. نمی‌توانم ادامه بدهم.»
برخی دیگر از زنان قالین‌باف نیز می‌گویند در چارچوب کارگاه‌های خانگی فعالیت می‌کنند، اما نبود حمایت‌های سازمان‌یافته و به‌موقع، آن‌ها را با مشکلات زیادی روبه‌رو کرده است. آنان با اشاره به درآمد پایین، می‌گویند که با وجود زحمت زیاد، از لحاظ اقتصادی چیزی نصیب‌شان نمی‌شود.
ستاره، یکی دیگر از قالین‌بافان در غور، می‌گوید: «درآمدم خیلی کم است. حالا کهن‌سال شده‌ام، توان قالین‌بافی ندارم. چشمانم هم ضعیف شده. قبلاً وضعیت بهتر بود.»
کارشناسان اقتصادی می‌گویند که تداوم بی‌توجهی به فعالیت‌های اقتصادی زنان، به‌ویژه در بخش‌هایی چون قالین‌بافی که از معدود فرصت‌های شغلی در اختیار زنان در مناطق دورافتاده است، در کنار محدودیت‌های گسترده طالبان بر فعالیت‌های آموزشی و کاری زنان، مشارکت اقتصادی زنان در افغانستان را با کاهش جدی‌تری روبه‌رو خواهد کرد.
