آرایشگران زن می‌گویند که با بستن آرایشگاه‌هایشان سخت‌ترین روز زندگی‌شان را سپری کردند و حالا در ناامیدی مطلق به سر می‌برند.
آنان می‌گویند که با شرایط پیش آمده آنها هیچ راهی جز فرار از کشور ندارند.
آرایشگران زن که بسیاری‌شان تنها نان آوران خانه بودند می‌افزایند که اکنون نه دستی برای کار دارند و نه هم پایی برای فرار و دورنمای آیندهشان تاریک و نامعلوم است.
زیور یکی از این آرایشگران است که با هزار امید و آرزو سالن آرایش خود را راه‌اندازی کرده بود اما حالا مجبور شده آن را تعطیل کند.
او می‌گوید: «این روز یکی از بدترین و سیاه‌ترین روزهای زندگی‌ام بود. در دل من امیدی نمانده و در ناامیدی مطلق هستم، چون سرمایه و زندگی‌ام از دستم رفت.»
آرایشگران زن که حالا با فرمان طالبان ناگزیر شده‌اند سالن‌های آرایش خود را تعطیل کنند، می‌گویند که ادامه کار آنان نه برای طالبان و نه برای هیچ کس دیگری زیان‌آور بود.
فرشته یکی دیگر از این آرایشگران گفت: «ما به کسی آسیب نمی‌رساندیم، خواست ما این است که ما را بگذارند که کار کنیم تا بتوانیم برای خود، خانواده و جامعه خود مفید باشیم.»
این آرایشگران روز گذشته واپسین مشتریان خود را با ناامیدی پاسخ رد دادند و حالا برای گریز از آینده تار و ناروشن در جست‌وجوی راه‌های فرار از کشور هستند.
سمیه یکی از این آرایشگران در این باره افزود: «غیر از فرار راهی نیست و متاسفانه که حالا حتا راه فرار هم به روی ما بسته شده است.»
ترک آرایشگاه‌ها شاید دشوارترین لحظه‌ای است که زنان تجربه کرده‌اند و حالا روزهای سختی در انتظار آنها است. روزهایی که در کنار دیگر مشکلات زندگی مشکلات اقتصادی هم به آن اضافه شده است.
این داستان مشترک ۶۰ هزار زنی است که در افغانستان سرگرم کار آرایشگری بودند.
