آرام‌گاه بهلول دانا متعلق به مردی با نام اصلی “امام محمد زاهد” است که در شمالِ شهر غزنی در منطقه‌ای میان شهر قدیمی و مناره‌های غزنی بر سر یک تپه‌ی بلند موقعیت دارد.
بزرگان شهر غزنی می‌گویند که بهلول دانا در عصر سلطان محمود غزنوی زندگی می‌کرد و سطان اخلاص و ارادت ویژه‌ای به او داشته‌است.
آرام‌گاه بهلول دانا در سال‌های پسین از سوی ریاست اطلاعات و فرهنگ حکومت پیشین دوباره بازسازی شد و حالا مردم برای بازدید از آن، به این مکان مراجعه می‌کنند.
محمدالدین، مجاور زیارت بهلول دانا می‌گوید: «بهلول دانا یک آدم فقیر بود و با کارهای دنیایی سر و کار نداشت و تمام عُمر خود را در طاعت و بندگی خداوند متعال سپری کرده بود.»
او می‌گوید که مشمول زیارت بهلول دانا، تمامی زیارت‌گاه‌های ولایت غزنی از “حکمت خاصی” برخوردار است و به گفته‌ی وی این اشخاص دوستان خداوند استند و از همین سبب این زیارت‌گاه‌ها مورد توجه مردم است.
سردار محمد باشنده‌ی ولسوالی شاه‌جوی ولایت زابل است که همسر مریض خود را برای شفایابی به آرام‌گاه بهلول دانا آورده‌است.
او می‌گوید: «قبلن هم مریض آورده بودیم و خداوند به بیمار ما شفا داد و به همین خاطر حالا هم همسر مریضم را آوردم.»
حمیدالله یوسفی، باشنده‌ی ولایت غزنی که برای زیارت به این زیارت‌گاه آمده‌است، می‌گوید: «برای برآورده شدن دعا و حاجت خود به اینجا می‌آیم تا خداوند به برکت این زیارت، مشکلات ما را حل کند.»
اما کمال که از ولایت ننگرهار برای دیدن آرام‌گاه بهلول دانا آمده و به شفا بخشی آرام‌گاه‌ها باور و یقین ندارد، می‌گوید که این کار (شفایابی توسط زیارت‌گاه‌ها) “خرافات” است.
او گفت: «علاقه‌ی زیادی به دیدن آثار و بناهای تاریخی دارم و برای همین به اینجا آمده‌ام.»
مردم غزنی بهلول را به مثابه‌ی مردی “صاحب کرامت” یاد می‌کنند و باورمند اند که وی مردی عارف، شاعر مشرب و هنجارشکن بوده‌است.
این در حالی است که گروهی از مردم، دیوان اشعاری را نیز به بهلول دانا نسبت می‌دهند؛ اشعاری که اگرچه گفته می‌شود مشحون از مفاهیم بلند عارفانه است؛ اما از ره‌گذر زبانی و معیارهای فنی در شعر، پریشان و ناپخته به نظر می‌رسد.
