طالبان از وکیلان گذر در شهر پلخمری خواسته‌اند، زمانی که زنان و دختران بدون محرم از خانه‌های شان بیرون می‌شوند، به آنان اطلاع بدهند.
یکی از وکیلان گذر در شهر پلخمری که نخواست هویتش افشا شود، در گفت‌وگو با تلویزیون آمو گفت که طالبان برای شان دستور داده‌اند که در مورد هر زنی که از خانه بیرون میرود، به آنان اطلاع بدهند.
او گفت: «این یکی از شرم‌آورترین و دشوارترین وظایفی است که برایم سپرده شده‌است. چگونه من زن و دختر و ناموس دیگران را تعقیب کنم که چه می‌کنند و کجا می‌روند؟»
این وکیل گذر می‌افزاید که این کار نه‌تنها بی‌حرمتی به همسایه‌ها و مردم محله است؛ بلکه خیانت به مردم و کشور نیز است.
این فرمان طالبان، بسیاری از وکیلان گذر را نگران ساخته‌است.
احمدشاه، یکی از وکیلان گذر ساحه‌ی چپ دریا در شهر پلخمری می‌گوید: «هر شب از طرف حوزه‌ی طالبان برایم زنگ می‌زنند که خانم‌های محله‌ی تان اجازه‌ی بیرون شدنِ بدون محرم را ندارند و اگر از خانه خارج می‌شوند و شما اطلاع نمی‌دهید، مسؤولیتش به دوش شما است.»
او با بیان اینکه انجام این مورد سبب دشمنی مردم با وکیلان گذر می‌شود، می‌گوید که این کار برای کسانی که محرم ندارند یا مردان خانواده‌ی شان برای انجام کار به ولایت های دور و خارج از کشور رفته‌اند، اهانت‌بار است.
از سوی دیگر این تصمیم طالبان زنانی را که نان‌آور خانواده‌ی خود هستند و هر روز از خانه برای انجام کار بیرون می‌شوند، بیش‌تر نگران ساخته‌است.
یاسمین ۸ فرزند دارد و سه سال پیش شوهرش را از دست داده‌است. او برای تأمین هزینه‌ی زندگی در یکی از کارگاه‌های خیاطی شهر پلخمری کار می‌کند.
یاسمین می‌گوید: «اگر این وضعیت ادامه یابد، از گرسنگی خواهیم مُرد. وقتی از خانه هم بیرون شده نتوانیم، چه کسی خرج ما را خواهد آورد؟»
همانند یاسمین، ده‌ها بانوی دیگر نیز هستند که این دستور جدید طالبان آنها را با مشکل روبه‌رو کرده‌است.
پس از ۲۰ سال، هیچ تغییری در نحوه‌ی رفتار گروه طالبان در برابر زنان در افغانستان به وجود نیامده و طالبان موضع خود را در رابطه به سخت‌گیری و اِعمال محدویت بر آنان تغییر نداده‌اند.
طالبان از نخستین روزهای حاکمیت شان محدودیت‌های پی در پی را بر زنان و دختران وضع کرده‌اند. این گروه در مدت نزدیک به دوسال حاکمیت شان، وزارت امور زنان را حذف و به جای آن وزارت امر به معروف و نهی از منکر را ایجاد کردند. دروازه‌ی مکتب‌ها را به روی دختران مسدود و زنان معترض را سرکوب کردند. حضور زنان و دختران را در همه نهادهای رسمی منع و محدودیت های بسیاری را مانند ممانعت از ورزش، کار و سفر وضع و حجاب اجباری را بر زنان تحمیل کردند. این محدودیت در روزهای پسین، با ایجاد ممانعت از آموزش و رفتن به دانشگاه‌ها، کار نکردن در مؤسسات غیر دولتی تا نرفتن بدون محرم به شهر و بیرون شدن از خانه افزایش یافته‌است.
