بی‌جا شدگان ولایت‌های غور، بادغیس و ولسوالی‌‌های گوناگون ولایت هرات که در شهرک سبز شهر هرات زندگی می‌کنند، از نبود موادغذایی و غیرغذایی شکایت کرده و خواهان رسیدگی به مشکلات شان استند.
شماری از این بی‌جا شدگان، مسیر راه ولایت بادغیس‌ـ‌هرات را که ولایت‌های شمال را با غرب کشور وصل می‌سازد، برای سه ساعت مسدود کردند.
آنان با اشاره به شرایط سخت زندگی شان می‌گویند که به دلیل نبود غذا، سرپناه، مواد سوختی و همکاری نکردن نهادهای امداد رسان و اداره‌ی طالبان، اقدام به بستن مسیر راه قلعه نو-هرات کرده‌اند.
بی‌جاشدگان: نیازمند کمک هستیم
بی‌جا شدگان ساکن در شهرک سبز هرات اضافه می‌کنند که در آستانه‌ی زمستان، با دشواری‌های بسیاری از جمله نبود غذا و مواد سوختی رو به‌رو استند و از دو سال به این‌سو، برای شان هیچ کمکی انجام نشده‌است.
انار گل که از پنج سال به این‌سو از ولسوالی بالامرغاب ولایت بادغیس به ولایت هرات بی‌جا شده و در شهرک سبز در زیر خیمه زندگی می‌کند، می‌گوید: «به‌خاطر خشک‌سالی مهاجر شدم و پنج سال می‌شود اینجا هستم؛ اما از دو سال به این طرف هیچ کمکی به ما نشده. حالا زمستان رسیده و هیچ چیزی در خانه نداریم و حتا یک مَن آرد هم نداریم که نان پخته کنیم. شکم همه اعضای خانواده گشنه است، آب هم نداریم. بچه‌های خُرد ما هر روز به نانوایی‌ها می‌روند و پارچه پارچه نان جمع می‌کنند و به خانه می‌آورند که بخوریم و نمیریم.»
دُر محمد بی‌جا شده از ولسوالی رباط سنگی هرات می‌گوید: «شش سال می‌شود، اینجا مهاجر شده‌ایم، ۱۲ نفر در خانه هستیم، پول ندارم تا برای فامیل خود نان و آب پیدا کنم. بچه‌های من کفش‌دوزی می‌کنند تا کمی پول پیدا کنیم، دو سال می‌شود که هیچ کسی به ما کمک نکرده و حالا از دولت (اداره‌ی طالبان) و مؤسسات می‌خواهم که به ما کمک کنند و یا ما را به منطقه‌ی ما روان کنند و آنجا برای ما تجهیزات و امکانات آماده کنند تا ما کار کنیم و دیگر آواره نشویم.»
عبدالرحیم باشنده‌ی ادرسکنِ هرات که سرپرست خانواده‌ی ۲۲ نفری است، نیز می‌گوید: «به خاطر جنگ اینجا آواره شدم. در جنگ‌های سال‌های پیش دو برادر من که در نیروهای امنیتی بودند، شهید شدند و ما از ترس طالبان فرار کردیم و حالا سرپرستی همه فامیل برادرهایم با من است. حالا هوا سرد شده و مشکلات ما خیلی زیاد شده. خواهش می‌کنیم که به ما کمک کنند، ورنه در زمستان و با سردی هوا همه‌ای ما تلف می‌شویم.»
جنگ‌های چندین ساله و خشک‌سالی‌های پی در پی و درگیری‌ها در جریان سال‌های گذشته در افغانستان باعث شده تا جمعیت بی‌جا شدگان افزایش یابد و مشکلات برای آنها و شهرهای بزرگ کشور نیز به وجود آید.
خلیل پارسا، فعال جامعه مدنی با بیان اینکه وضع بی‌جاشدگان در ولایت‌های مختلف اسف‌بار است، گفت: «باید برنامه‌های حمایتی از سوی سازمان‌های امداد رسان برای بی‌جا شدگان روی‌دست گرفته شود تا آنها در زمستان با مشکلات مواجه نشوند و نیز زمینه مساعد شود تا آنها به مناطق اصلی شان عودت نمایند.»
مسؤولان ریاست مهاجرین هرات می‌گویند که در ۹ ماه اول سال جاری هجری-خورشیدی برای ۲۲هزار و ۸۳۷ خانواده‌ی بی‌جا شده در هرات، کمک‌های نقدی و غیرنقدی انجام شده‌است.
آمارهای جهانی چه می‌گوید؟
بر بنیاد آمارهای جهانی، هم اکنون ۳ میلیون بی‌جاشده‌ی داخلی در افغانستان وجود دارد که تاکنون بین ۸۰ تا ۸۵ هزار آنان توانسته‌اند پس از دریافت کمک‌ها به مناطق اصلی‌شان برگردند.
بی‌جا شدگان هرات در حالی از رسیدن فصل سرما و مشکلات سدِ راه شان شکایت دارند که بربنیاد گزارش‌ها، اکثریت ساکنان افغانستان در زمستان پیش رو با دشواری‌های گوناگون روبه‌رو خواهند شد.
اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد به تازگی هشدار داده که زمان برای رسیدن زمستان سخت در افغانستان، رو به اتمام است.
اوچا در گزارشی گفته‌است که ۷۹ درصد خانواده‌ها در افغانستان در زمستان پیش رو مواد سوختی برای گرم کردن خانه‌های شان ندارند. همچنین نزدیک به ۷۹ درصد از خانواده‌ها، نیازمند بازسازی خانه‌های شان در زمستان پیش رو هستند.
بربنیاد گزارش اوچا، ۵۶ درصد خانواده‌های افغانستان توانایی ندارند تا به کودکان شان لباس زمستانی تهیه کنند. پیش از این نیز سازمان ملل متحد از افزایش ۹۷ درصدی ناداری در افغانستان گزارش کرده بود.
اداره‌ی سرمفتش ایالات متحده برای بازسازی افغانستان یا سیگر نیز در تازه‌ترین گزارش خود گفته‌است که بیش از ۲۴ میلیون تن در افغانستان با ناداری و گرسنگی مواجه بوده و نیازمند کمک هستند.
