هزاران دختر بالاتر از صنف ششم در کابل و ولایت‌های کشور، از رفتن به‌مکتب محروم شده‌اند و در حال حاضر در بی‌سرنوشتی به‌سر می‌برند. شماری از این دختران تلاش کرده‌اند که با فراگرفتن هنرهای گوناگون، سختی این روزها را از سر بگذرانند.
اما اوضاع موجود در افغانستان سبب شده‌است تا دخترانی که در خانه به‌سر می‌برند و از رفتن به‌مکتب محرم شده‌اند، با مشکلات روانی روبه‌رو شوند.
سحر، یکی از دانش‌آموزان است که مانند ده‌ها هزار دانش‌آموز دیگر، اجازه‌ی رفتن به‌مکتب را ندارد.
او می‌گوید که به‌دلیل بسته ماندن مکتب‌های متوسطه و لیسه، به‌مشکل روانی مبتلا شده‌است و از طالبان می‌خواهد که دروازه‌ی مکتب‌ها را به‌روی همه دختران باز کند.
این دانش‌آموز بازمانده از تحصیل تأکید کرد: «به‌دلیل بسته ماندن مکتب‌ها، دختران با چالش‌های زیادی روبه‌رو شده҅اند و این مسئله برروی روحیه‌ی ما اثر منفی گذاشته‌است. من از طالبان می‌خواهم که اجازه دهند تا دختران به‌مکتب بروند.»
سودابه، یکی دیگر از دخترانی است که از رفتن به‌مکتب باز مانده‌است. او در این باره گفت: «بسیاری از صنفی‌های من به‌جای رفتن به‌مکتب، به‌کارگاه خیاطی می‌روند و تعدادی هم که در خانه هستند، دچار افسردگی شده‌اند.»
در همین حال، برخی از استادان می‌گویند که بسته ماندن دروازه‌ی مکتب‌ها به‌روی دانش‌آموزان،یک از سبب شده‌است که شماری از خانواده ها کشور را ترک کنند تا فرزندان شان به آموزش و پرورش دست‌رسی داشته باشند.
مُحسنه، که در یکی از مکتب‌های کابل آموزگار بوده و حالا خانه‌نشین شده‌است، می‌گوید: «بسته ماندن دروازه‌ی مکاتب به‌روی دختران دوره‌های متوسطه و لیسه، تبدیل به‌رنجی برای آن‌ها و خانواده‌های شان شده و ادامه‌ی این وضعیت، سبب مهاجرت هزاران خانواده‌ی خواهد شد.»
در همین حال، اداره‌ی حمایت از کودکان سازمان ملل متحد بار دیگر خواهان بازگشایی مکتب‌های دختران در افغانستان شده‌است.
دومینک ایزابیل هاید، رئیس ارتباطات خارجی یونیسف می‌گوید که در دیدار با دختران در افغانستان، متوجه شده‌است که آنان علاقه‌مند به آموزش استند.
مکتب‌ها به ابزار سیاسی برای طالبان مبدل شده‌است
فعالان مدنی که تا اکنون بارها در کابل و دیگر شهرهای کشور با راه‌اندازی گِردهمایی‌های اعتراضی خواستار بازگشایی مکتب‌ها شده‌اند، باورمند اند که طالبان مکتب‌ها را به ابزار سیاسی خود مبدل کرده‌اند.
نرگس مومند، فعال مدنی در این باره گفت: «حکومت کردن از خود قانون و اصول دارد، کشور ما از پانزده ماه به این‌سو یک کشور بدبخت است که درباره‌ی باز کردن مکاتب سیاست می‌کند. مکتب، جایی برای سیاست نیست؛ بل‌که محلی برای آموزش است.»
بیش از ۴۰۰ روز است که دانش‌آموزانِ دخترِ بالاتر از صنف ششم، اجازه‌ی رفتن به‌مکتب را در افغانستان ندارند و طالبان نیز در پیوند با بازگشایی مکتب‌های دختران، دیدگاه واحدی ندارند و موافقان و مخالفان این مورد در میان طالبان در دو صف جداگانه قرار گرفته‌اند.
کارشناسان می‌گویند که بسته ماندن دروازه‌ی مکتب‌ها به‌روی دختران و افزایش محدودیت‌ها بر سر راه زنان در افغانستان، از دلایل مهم بهرسمیت نشناختن طالبان توسط جامعه‌ی جهانی است.
