شماری از بی‌جا شدگان داخلی در بادغیس می‌گویند فقر و تنگ‌دستی آرامش را از آنان گرفته و فراهم کردن غذا و دیگر هزینه‌های زندگی بارسنگینی روی شانه‌های‌شان است.
این باشندگان هم‌چنان از نبود زمینه‌ی کار در بادغیس شکایت دارند. در این گزارش زندگی زنی را پوشش داده‌ایم که تنها نان‌آور خانواده ۱۴ نفره‌اش است.
شیرین گل که یک پسرش را از دست داده و پسر دیگرش بیکار است؛ حالا مسئول به دست‌آوردن هزینه‌ی ۱۲ کودک نواسه و دو عروسش است.
او می‌گوید بار مشکلات زندگی روی شانه‌هایش سنگینی می‌کند.
شیرین گل، باشنده بادغیس، گفت: «۷ تن دختر و ۵ تن پسر و ۲ تن هم عروس‌هایم هستند که مسوولیت نفقه‌ای آنان روی شانه‌های من است، بسیار پریشان هستم و می‌ترسم که یک روزی به گدایی بیفتم، از شما خواهش می‌کنم که با ما کمک کنید، وضعیت زندگی ما را هم می‌بینید، بسیار فقیر و تکه تکه هستیم.»
محمد هرچند تلاش می‌کند تا بار مشکلات را از روی شانه‌های مادرش کم کند؛ اما ظاهرا بخت با وی یاری نمی‌کند. او می‌گوید در بادغیس کار نیست و تاکنون دو بار به ایران رفته؛ اما از سوی پولیس آن کشور بازداشت و رد شده است.
محمد می‌گوید: «در بادغیس کار نیست و مردم مجبور اند که به خارج از کشور به کارگری بروند. در بادغیس کار نیست و بسیار خشک سالی است حتی آب نیست و کسانی که پول دارند برای شان آب می‌خرند.»
در همین حال شمار دیگری از بی‌جا شدگان داخلی در بادغیس می‌گویند که فشارهای اقتصادی زندگی آنان را به پرتگاه مرگ رسانده و هیچ چاره‌ای برای حل کردن مشکلات‌شان نمی‌بینند.
شاه‌پری، باشنده بادغیس، گفت: «تا حالا به ما مردم هیچ کمکی نشده است، ما مردم فقیر و خواروزار هستیم، لطفا به ما کمک کنید. خیر ببینید.»
باشندگان بادغیس می‌گویند فقر بزرگ‌ترین چالشی است که با آن رو‌به‌رو‌اند.
نواسه‌های شیرین گل درحالی شب‌ها گرسنه می‌خوابند که بر بنیاد اطلاعات شاخص جهانی فقر، از هر ۵ فرد فقیر در افغانستان ۳ تن آن‌ها کودکان هستند.
