رییس گروه کاری ملل‌متحد در مورد تبعیض در برابر زنان و دختران می‌گوید که آپارتاید جنسیتی واقعیت زندگی میلیون‌ها زن و دختر در افغانستان است.
دوروتی استرادا تانک تاکید می‌ورزد که افغانستان تنها کشوری در جهان است که دختران از حق آموزش، دسترسی به عدالت و آزادی بیان منع استند. همزمان با این، ملاله یوسف‌زی، برنده جایزه صلح نوبل با انتقاد از خاموشی جهان در برابر سیاست‌های زن‌ستیزانه طالبان می‌گوید که ممنوعیت آموزش تاکنون باید جنایت بین‌المللی تلقی می‌شد.
در این میان، نماینده همیشگی کشور مالت در ملل‌متحد باور دارد که وضع قانون در برابر آپارتاید جنسیتی، بستر دادخواهی برای قربانیان را فراهم می‌سازد.
از سوی هم شماری از فعالان در انستیتوت جهانی صلح با همکاری شورای آتلانتیک و بنیاد ملاله، آپارتاید جنسیتی در افغانستان را به بحث گرفته‌اند.
رییس گروه کاری ملل متحد در مورد تبعیض در برابر زنان و دختران بر به رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی پافشاری کرد و گفت که تبعیض نظام‌نند بر مبنای جنستی، امروزه واقعیت زندگی میلیون‌ها زن و دختر در افغانستان است.
دوروتی استرادا تانک، رییس گروه کاری سازمان ملل در مورد تبعیض در برابر زنان و دختران در این نشست گفته است: «این تنها کشوری در جهان است که در آن حق تحصیل برای زنان و دختران بالاتر از ۱۲ سال ممنوع است. حق کار، حق دسترسی به عدالت، آزادی انجمن، آزادی بیان، ممنوع است. بنابراین مفهوم آپارتاید جنسیتی فقط یک ساختار نظری یا یک انتزاع قانونی نیست، بلکه واقعیت زندگی میلیون‌ها زن و دختر امروزی است.»
ملاله یوسف‌زی، برنده جایزه صلح نوبل، ممنوعیت آموزش دختران از سوی طالبان را «ظلم حساب‌شده» می‌خواند و با انتقاد می‌گوید، جهان این موضوع را کنار گذاشته است.
ملاله یوسف‌زی با ابراز نگرانی از اوضاع زنان و دختران در افغانستان، می‌گوید: «چرا مشکلی ندارد که دختران از تکمیل مکتب‌ها خود منع شوند؟ من فکر می‌کنم که این باید تا هنوز یک جنایت بین‌المللی تلقی می شد. برای ما خیلی راحت است که با دختری که از مکتب محروم شده است ،ابراز همدردی کنیم؛ یا این‌که با دختری که مورد حمله قرار می‌گیرد، خیلی راحت همدردی کنیم؛ اما ما اقدام‌های درستی روی دست نمی‌گیریم؛ تا از تکرار آن جلوگیری کنیم.»
بیش‌تر فرمان‌های طالبان در دونیم سال گذشته، زنان را هدف قرار داده است. از محدودیت آموزش و کار گرفته تا بسیار محدودیت‌ها دیگر که تلاشی برای حذف زنان از زندگی عمومی پنداشته می‌شود؛ بناً زنان افغانستان بر به رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی هم‌چون جنایت در برابر بشریت تاکید می‌کنند تا دَری برای پاسخگو قراردادن طالبان باز شود.
آلیسیا بوینروستو ماسیو، نماینده همیشگی مالت در ملل متحد: «ما بر این باوریم که وضع قوانین برای جرم آپارتاید جنسیتی، قربانیان و بازماندگان حال و آینده را قادر خواهد ساخت تا مجرمان را در قبال کلیت جنایات مرتکب شده توسط ظلم و ستم نظام‌مند که تنها جرم آزار و تعقیب جنسیتی را شامل نمی شود؛ بازخواست کنند.»
نایره کوهستانی، فعال حقوق زن درباره محدودیت‌های طالبان به آمو گفت: «برای طالبان، زنان از حقوق بشری یکسان برخوردار نیستند. این باور در مرکزیت جنبش ایدئولوژیک آنها قرار دارد. بنابراین جایی برای حق طلبی زنان وجود ندارد و آن جرم است. همچنین مواردی از شکنجه و تجاوز جنسی گروهی به طور گسترده توسط سازمان‌های حقوق بشر گزارش شده است.»
آپارتاید جنسیتی تاکنون شامل کنوانسیون جنایت در برابر بشریت نشده، اما امروز این بحث به گونه گسترده در نشست‌های جهانی یاد می‌شود؛ آن‌هم وقتی حرف از سیاست‌های سخت‌گیرانه طالبان در برابر زنان و دختران افغانستان به میان می‌آید.
