شماری از کودکان کارگر در افغانستان می‌گویند که اگر کار نکنند خانواده‌های شان گرسنه می‌مانند.
این کودکان می‌افزایند که برای فراهم‌کردن نان برای خانواده‌های‌شان، ناگزیر شده‌اند که مکتب را ترک کنند.
آنان از نهادهای مددرسان می‌خواهند که برای شان کمک کنند؛ تا بتوانند دوباره درس بخوانند.
بسم الله در ۱۳ سالگی تنها نان‌آور خانواده است؛ خانواده‌ای شش‌نفری که با عاید روزانه ۸۰ تا ۱۰۰ افغانی او، شب و روز را سپری می‌کنند.
بسم الله می‌گوید که ناگذیر شد مکتب را ترک کند و هزینه خانواده‌اش را فراهم کند.
معلم شدن آرزوی بسم‌الله بود که فقر و ناداری آن را از او گرفت.
این کودک کارگر می‌گوید: «روز بیست یا سی افغانی کار می‌کنم و یک برادر کوچک دارم که او نیز کار می‌کند. در خانه دیگر نان‌آوری نداریم».
این تنها بسم‌الله نیست که به کارهای شاق روآورده است؛ بلکه کودکان بسیاری هم‌چون او قربانی فقر روزافزون در کشور شده‌اند.
بر بنیاد گزارش یونیسف، نزدیک به ۱.۶ میلیون کودک در افغانستان سرگرم کارهای شاق هستند.
کودک کارگر دیگر می‌گوید: «با برادرم در بیرون (دربازار) می‌کنیم و اگر ما نباشیم، کسی نیست که برای ما نان بیاورد».
هم‌چنان یک کودک کارگر دیگر می‌گوید: «ما مجبور هستیم که مکتب را رها کرده و کار کنیم؛ چون در خانه کسی دیگری نان‌آور نداریم. برداران کوچک‌تر از من هستند که کار کرده نمی‌توانند».
صندوق کودکان سازمان ملل متحد نیز پیش از این گفته است که نزدیک به ۱۶ میلیون کودک در افغانستان، به حفاظت و کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.
هم‌‌زمان با این، بر بنیاد اطلاعات نهادهای کمک‌رسان، ۷.۸ میلیون کودک در سال روان میلادی در افغانستان، غذای کافی برای خوردن ندارند.
پیش از این دفتر هماهنگی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد اعلام کرده است که نزدیک به ۲۴ میلیون تن در افغانستان برای زنده‌ماندن در سال ۲۰۲۴، به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.
