برنامه جهانی غذا در یک گزارش تازه گفته است که پس از سال ۲۰۲۱ میلادی اوضاع اقتصادی خانواده‌ها در افغانستان بدتر شده است و در این میان، زنانی که سرپرستی خانوادههایشان را دارند، آسیب بیشتری دیده‌اند.
به گفته این بخش ملل متحد، آسیب‌های برخاسته از خشک‌سالی‌ها، سیلاب‌‌ها و زمین‌لرزه‌‌ها، شمار زیادی از خانوده‌ها را نیازمند به کمک‌های بیش‌تر ساخته است. در همین حال، شماری از زنانی که سرپرستی خانوادههایشان را برعهده دارند، با نگرانی از بدترشدن اوضاع اقتصادی شان خواستار کمک از سوی نهاد‌های مددرسان هستند.
در یکی از روستاهای دوردست هرات، لیلا از ولایت خودش (بادغیس) بی‌جا شده است، او که مادر هفت کودک است به آمو می‌گوید که در نتیجه‌ی خشک‌سالی از ولایت بادغیس به هرات آمده است و فقر روزافزون، او را ناگزیر به فروش گرده‌اش – در بدل ۱۷۰هزار افغانی- ساخته است. این در حالی است که مشکلات زندگی هنوز هم گریبان‌گیر او و کودکانش گردیده و باعث شده تا شب‌های زیادی را گرسنه بخوابند.
لیلا می‌گوید: «هفت دختر دارم و پسر ندارم. هیچ چیز نداشتیم. مجبور شدم گرده خود را به فروش برسانم. بنابر این‌که مجبور بودیم، شوهرم نیز می‌خواست گرده‌اش را به فروش برساند؛ اما برایش اجازه ندادم تا بتواند کار کند. حالا هم زمستان آمده، حتی چیزی برای خوردن هم نداریم؛ به همه چیز احتیاج داریم».
به تازگی بخش خوراک و کشاورزی ملل متحد، در گزارشی گفته است که اوضاع اقتصادی و درآمد خانواده‌ها در افغانستان پس از سال ۲۰۲۱، کاهش چشم‌گیری داشته است. بر بنیاد گزارش این بخشی سازمان ملل متحد، زنانی که سرپرستی خانوادههایشان را بر عهده دارند، بیش‌تر از هر کس دیگری آسیب دیده‌اند.
زهرا باشنده‌ی هرات می‌گوید: «وضعیت اقتصادی دوسال پیش خیلی خوب بود؛ خرج و خوراک ما از هر نگاه بهتر بود. حال وضعیت اقتصادی مردم هم خوب نیست. کاروبار نیست؛ در هفته دو روز اگر کار پیدا شود بروم، ۲۰۰ یا ۲۵۰ افغانی درآمد دارم و تمام.»
صبریه باشنده هرات می‌گوید: «شب‌ها در تاریکی می‌نشینیم. مواد سوخت نداریم. یک بخاری داریم که دود می‌کند و قابل استفاده نیست. روغن، برنج، آرد و هیچی نداریم.»
پس از بازگشت طالبان به قدرت در آگست سال ۲۰۲۱، بسیاری از کشور‌ها کمک‌های‌شان را به افغانستان قطع کرده‌اند یا هم کاهش داده‌اند. ملل متحد نیز اعلام کرده است که محدودیت‌های طالبان در برابر زنان و دختران، به روند توزیع کمک‌های بشردوستانه به میلیون‌ها تن در افغانستان آسیب رسانده و مانع ارائه کمک‌های حیاتی به زنان و کودکان شده است.
