سازمان جهانی مهاجرت گزارش داده است که محدودیت‌های طالبان در برابر زنان، دسترسی آنان را به خدمات بنیادینی مانند مراقبت‌های بهداشتی کاهش داده است.
در این گزارش آمده است که از زمان به‌قدرت‌رسیدن دوباره طالبان، حقوق و آزادی‌های زنان به‌گونه سیستماتیک محدود شده است.
سازمان جهانی مهاجرت می‌گوید که در نتیجه این محدودیت‌های سیستماتیک، زنان از زندگی عمومی طرد شده‌اند و بحران اقتصادی و خشونتهای خانوادگی افزایش یافته است.
در این گزارش آمده است که دو‌سوم زنان، مشکلات روانی‌شان را گزارش داده‌اند و شماری زیادی از آن‌ها، احساس انزوا، اضطراب و افسردگی می‌کنند.
سازمان جهانی مهاجرت گفته است که در نتیجه محدود‌شدن سیستماتیک زنان از زندگی عمومی و تشدید بحران اقتصادی، خشونتهای خانوادگی افزایش یافته و زنان از بدترشدن روابط خود با مردان خانواده‌هایشان گزارش داده‌اند.
در بخشی از گزارش سازمان جهانی مهاجرت آمده است که: «در پس‌زمینه طرد سیستماتیک زنان از زندگی عمومی و بحران اقتصادی درازمدت، درگیری‌های درون خانواده‌ها افزایش یافته است. زنان از بدترشدن روابط با مردان خانواده گزارش می‌دهند. در نتیجه، صحت روانی بسیاری از مردم بدتر شده است و دو‌سوم زنان نیز مشکلات روانی خود را گزارش می‌دهند».
هم‌زمان با این، جنبش اتحاد و همبستگی زنان در برابر محدودیت‌های طالبان اعتراض کردند.
شماری از معترضان می‌گویند که در برابر این محدودیت‌ها ایستادگی خواهند کرد.
آن‌گونه که ملل متحد می‌گوید، از دو سال به این‌سو، طالبان بیش از پنجاه فرمان محدود‌کننده در برابر زنان افغانستان صادر کرده‌اند.
در حال حاضر، زنان و دختران از رفتن به مکتب، دانشگاه، کار، سالن‌های ورزشی و پارک‌ها محروم هستند.
در آخرین مورد، وزیر امر به معروف و نهی از منکر طالبان، در ماه اگست سال روان میلادی، رفتن زنان به «بند امیر» ولایت بامیان را نیز ممنوع اعلام کرد.
بربنیاد آمارهای این سازمان، تنها در ولایت بدخشان، در شش مرکز بهداشتی، روزانه ۲۰۰ تن برای مشاوره پزشکی به این مراکز مراجعه می‌کنند.
سازمان جهانی مهاجرت می‌گوید که تیم‌های سیار بهداشتی این سازمان در بخش رساندن خدمات روان‌درمانی در سراسر افغانستان به فعالیت‌‌هایش ادامه خواهد داد.
