دو سال پیش از امروز، طالبان مکتب‌ها را به روی دختران دانش آموز بالاتر از صنف ششم بستند. شماری از دختران دانش‌آموز می‌گویند که با بسته شدن مکتب‌ها نه تنها که از آموختن باز مانده‌اند بلکه امیدی برای ساختن آینده‌ای روشن ندارند.
طالبان ۳۴ روز پس از بازگشت به قدرت دستور بسته شدن مکاتب دخترانه بالاتر از صنف ششم را صادر کردند و حالا دو سال از آن روز می‌گذرد.
زهره صنف دهم مکتب بود که طالبان درهای مکتب‌ها را به روی وی و هم صنفی‌هایش بستند. او اکنون روزهای خود را با نقاشی و فکر کردن در گوشه خانه سپری می‌کند.
زهره با انتقاد از طالبان می‌گوید که احساس می‌کند که دو سال عمرش را بیهوده سپری کرده است.
زهره مومند؛ دانش آموز بازمانده از تحصیل گفت: «اگر دروازه مکتب به روی من باز می‌بود من حالا صنف دوازده مکتب بودم و در رشته ژورنالیزم که بسیار به آن علاقمند هستم تحصیل می‌کردم.»
این تصمیم طالبان باعث شد که زنان به خیابان‌ها بیایند، اعتراض کنند، بازداشت و شکنجه شوند و جامعه جهانی تنها کاری که در این مدت انجام داد، محکوم کردن بود که تاثیری روی این تصمیم طالبان نداشت.
اکنون شماری از دختران دانش آموز بازمانده از تحصیل می‌گویند که با بسته شدن مکتب‌های متوسطه و لیسه از سوی طالبان، همه آرزوهای دختران به خاک یکسان شد و آنها از حقوق بنیادی‌شان محروم شدند.
مروه؛ دانش‌آموز بازمانده از تحصیل گفت: «روزی که دروازه مکتب به روی ما بسته شد و ما مجبور بودیم با مکتب خود خداحافظی کنیم حالت بسیار غم‌انگیزی بود. ما از طالبان می‌خواهیم به همان چهارچوبی که خودشان می‌خواهند دروازه‌های مکتب را به روی ما باز کنند.»
این دانش آموزان دختر می‌افزایند که بسیاری دختران به علت دور ماندن از آموزش و بودن در خانه به مشکلات روحی و روانی مبتلا شده‌اند.
صدف در این باره می‌گوید: «من اگر به تعلیم ادامه داده بودم حالا باید در دانشگاه مشغول به تحصیل بودم اما افسوس که آرزوهایم برباد شد.»
اما شماری نیز در مخالفت با این تصمیم طالبان صنف‌های آموزشی آنلاین و صنف‌های درسی مخفیانه برگزار کردند. اما همه دختران این فرصت را نداشتند که از آنها استفاده کنند.
هر چند بسته شدن مکتب‌ها به روی دختران دانش آموز با واکنش‌های گسترده جهانی روبرو شده و این واکنش‌ها تاکنون نیز ادامه دارند؛ اما به تازگی سراج‌الدین حقانی، سرپرست وزارت داخله طالبان از هیات سازمان همکاری اسلامی خواسته است که درباره آموزش زنان از صبر و حوصله کار بگیرند.
طالبان در سال ۱۹۹۶ که برای بار نخست قدرت را به دست گرفتند، برای پنج سال دختران را از آموزش دور نگه داشتند. در همان دوره نیز همواره تاکید می‌کردند که مکتب‌ها به روی دختران بازگشایی خواهد شد اما تا پایان دوره حاکمیت‌شان دختران و زنان از آموزش و تحصیل منع بودند. اکنون نیز با آنکه بارها برای بازگشایی مکتب‌های دختران تعهد کرده‌اند؛ اما با گذشت دو سال هنوز هم دروازده‌های مکتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته است.
