شماری از زنان آرایشگر در ولایت‌های بامیان و تخار می‌گویند که پس از بسته شدن آرایشگاه‌های زنانه از سوی طالبان در وضعیت بد اقتصادی بسر می‌برند.
شماری از این آرایشگران زن می‌گویند که برای فراهم کردن هزینه‌های خانواده‌هایشان به خیاطی روی آورده‌اند؛ اما پولی که از آن به دست می‌آورند، برایشان بسنده نیست.
جمیله یکی از آرایشگران زن است که به علت محدودیت‌های طالبان شغل خود را از دست داده است.
او میگوید که از بانک ۴۰ هزار افغانی قرضه گرفته بود و آرایشگاه خود را تجهیز و افتتاح کرده بود.
جمیله که تنها نان آور خانواده شش نفری خود است؛ میگوید: «اکنون پس از بسته شدن آرایشگاه‌های زنانه از سوی طالبان با مشکلات جدی اقتصادی روبرو شده‌ام.»
او تاکید کرد: «با آنکه آرایشگاه من بسته شده اما افراد امر به معروف طالبان در بامیان به من هشدار داده‌اند که اگر به کار خود به عنوان آرایشگر ادامه دهم ۵۰ هزار افغانی جریمه خواهم شد.»
افزون بر بامیان، صدها آرایشگر زن دیگر نیز در ولایت‌های مختلف کشور کار خود را از دست داده‌اند و در چهار دیواری خانه‌هایشان محصور مانده‌اند.
حمیده حمیدی یکی از این زنان آرایشگر میگوید: «با بسته شدن آرایشگاه‌های زنانه ما نمی‌توانیم مانند قبل فعالیت داشته باشیم. درخواست ما این است که به ما اجازه داده شود تا بتوانیم دوباره کار کنیم و خانواده خود را حمایت کنیم.»
در همین حال؛ شماری از زنان در افغانستان با انتقاد از طالبان می‌گویند که طالبان با وضع محدودیت‌های روز افزون بر زنان، تلاش دارند زنان را از جامعه حذف کنند.
ملکه عادلی؛ باشنده بامیان میگوید: «طالبان روز به روز محدودیت‌های بیشتری برای خانم‌ها وضع می‌کنند. اول بسته شدن دروازه مکاتب، پس از آن بسته شدن دروازه دانشگاه‌ها، پس از آن ممنوعیت حضور کارمندان زن در ادارات دولتی و حالا گرفتن شغل خانم‌هایی که مشغول به فعالیت بودند و برای زندگی خود تلاش می‌کردند.»
مرضیه احمدی؛ باشنده بامیان نیز میگوید: «در دوران جمهوریت کارها بسیار خوب بود؛ اما حالا وضعیت کار بسیار خراب است و درآمد مردم کاهش چشمگیری یافته است.»
طالبان در ۲۵ جولای سال روان میلادی آرایشگاه‌های زنانه را در سراسر افغانستان بستند. حالا دست صدها زن آرایشگر که بخشی از آنها تنها نان آوران خانواده‌هایشان بودند از کار گرفته شد و حالا شماری از این زنان یا خانه‌نشین شده‌اند و یا به خیاطی روی آوره‌اند.
