شماری از فعالان حقوق زن می‌گویند که توقف فعالیت بیش از صد نهاد پشتیبان حقوق زن به شمول وزارت امور زنان و کمیسیون مستقل حقوق بشر در کشور نگران کننده است و این به معنای به انزوا کشاندن زنان در جامعه است.
بسیاری از این نهادها در نظام جمهوریت از سوی جامعه جهانی به ویژه کشورهای اروپایی تمویل می‌شدند و فعالیت این نهادها در ۱۵ ماه گذشته زیر اداره طالبان متوقف است.
هیچ نهادی برای شنیدن صدای زنان فعال نیست
سحر ساحل، یک فعال حقوق زن می‌گوید که توقف فعالیت نهادهای حامی حقوق زنان در افغانستان، زنان را در زمینه‌های گوناگون با چالش روبه‌رو کرده‌است.
به گفته‌ی او، در حال حاضر، هیچ مرجعِ حقوقی در کشور برای پشتیبانی از زنان در افغانستان وجود ندارد.
ساحل تأکید کرد: «در ۱۵ ماه گذشته ما شاهد صدها مورد خشونت در برابر زنان در کشور بوده‌ایم. ازدواج‌های اجباری افزایش یافته و خشونت در برابر زنان آمار افزایشی به‌خود گرفته‌است که نبود نهادهای حامی زنان، یکی از دلایل وضع موجود است.»
او با بیان این‌که در گذشته نهادهای حامی حقوق زنان در افغانستان، نقش مهمی در تغییر وضعیت زنان در افغانستان داشته‌اند، گفت: «آن‌ها توانستند، آگاهی لازم در مورد حقوق زنان را به‌مردم بگویند و در تغییر دیدگاه مردان نیز نقش به‌سزایی داشته باشند. اکنون زنان در افغانستان، با دشواری‌های زیادی روبه‌رو هستند و هیچ نهادی در این باره فعال نیست تا صدای آنان را بشنود.»
دورنمای وضعیت زنان در افغانستان هر روز تاریک‌تر می‌شود
ترّنم سیّدی که سال‌ها است در بخش حقوق زن در افغانستان کارکرده، می‌گوید: «دورنمای وضعیت زنان هرروز در افغانستان تاریک‌تر می‌شود و توقف حمایت جهان از زنان افغانستان باعث شده که زنان در این کشور از حقوق اساسی‌شان محروم شوند.»
بانو سیّدی می افزاید که محدودیت‌های طالبان در برابر زنان، درحال افزایش است و اگر جامعه‌ی جهانی در این مقطع زمانی خاموش بماند، ظلم بزرگی درحقِ زنان افغانستان خواهد بود.
این درحالی است که در ۲۰ سال گذشته، زنان در افغانستان در بخش‌های مختلف، به‌دستاوردهای زیادی نایل آمده بودند که با بازگشت طالبان به‌قدرت، همه‌ای این دستاوردها با خاک یک‌سان شد.
آرزوهایم بر باد رفت
حسنا رؤوفی که در زمان جمهوریت تحصیلاتش را تا دوره‌ی کارشناسی ارشد (ماستری) به‌پایان رسانده، از آرزوهای زیادی می‌گوید که با سقوط جمهوریت به‌باد رفتند.
رؤوفی با بیان این‌که حالا نگران آینده‌ی خود و دیگر زنان افغانستان است، گفت: «فلَج شدن نهادهای واقعی خدمت‌رسانی برای زنان، تأثیرات خیلی بدی بر وضعیت زنان گذاشته‌است. این نهادها در واقع تسهیل کننده و فراهم کننده‌ی زمینه‌ی کار و تحصیل برای بانوان بود که که حالا با نبودن آن‌ها، همه‌چیز به انزوا رفته و ادامه‌ی این روند برای زنان فلاکت به‌بار می‌آورد.»
انگار جامعه جهانی هیچ‌چیز را نمی‌بیند
فاطمه اعتمادی، یکی دیگر از فعالان حقوق زنان در کشور، جامعه‌ی جهانی را مقصر اصلی وضعیت زنان در افغانستان دانسته و می‌گوید: «جامعه‌ی جهانی، زنان افغانستان را در زمان خیلی حساسی تنها گذاشت و نتیجه‌ی آن امروز دیده می‌شود.»
او می‌افزاید: «وضعیت حقوق بشر، به‌ویژه حقوق زنان در افغانستان، درحال بدتر شدن است. خشونت علیه زنان سیرِ صعودی به خود گرفته و محدودیت‌ها هم‌چنان در حال افزایش است. با این حال، متأسفانه جامعه‌ی جهانی مُهرِ سکوت را بر دهان زده‌اند و انگار هیچ چیز را نمی‌بینند.»
در ۱۵ ماهی که از بازگشت طالبان به‌قدرت می‌گذرد، جامعه‌ی جهانی -مشمول کشورهای اسلامی- از رفتار طالبان با زنان و دختران در افغانستان انتقاد کرده و از این گروه خواسته‌اند تا محدودیت‌ها را از برابر زنان بردارند.
به‌تازگی سفیر امارات متحده در سازمان ملل متحد از بسته ماندن مکتب‌های دخترانه در کشور سخت انتقاد کرد و گفت که برای بسته ماندن مکتب‌ها بر روی دختران، هیچ بهانه‌ای پذیرفتنی نیست.
