جنبش زنان افغانسان در تبعید که از سوی فرزانه رضایی، فعال حقوق زن رهبری می‌شود، می‌گوید که اعلام ضربالاجلهای دولت‌های ایران و پاکستان برای اخراج اجباری مهاجران کشور، «غیرانسانی و بی‌رحمانه» است.
این جنبش در بیانیه‌ای گفته است که اکثر مهاجران افغانستان در این دو کشور، زنان، کودکان، سال‌مندان و بیماران هستند که و اقدام‌های این دو کشور علیه آنان، نشان‌گر بی‌توجهی آشکار به اصول اساسی حقوق بشری و تعهدات بین‌المللی است.
این جنبش افزوده که همزمان با این، هزاران زن و مرد افغانستان که سال‌ها در چارچوب برنامه‌های اسکان مجدد ایالات متحده و متحدان غربی در انتظار تعیین سرنوشت خود بوده‌اند، اکنون پس از چهار سال سرگردانی، با خطر بازگردانده شدن به کشوری مواجه‌اند که در آن «هیچ امنیت، آزادی یا آینده‌ای» باقی نمانده است. بسیاری از این افراد، به دلیل همکاری با نهادهای بین‌المللی یا مبارزه برای حقوق بشر، به‌ویژه حقوق زنان، در معرض «تهدید مستقیم» قرار دارند.
جنبش زنان افغانستان در تبعیدمی‌گوید که افغانستان تحت سلطه طالبان، برای زنان وطن نیست: بلکه «زندانی است پر از وحشت، سرکوب و تبعیض» و بازگشت اجباری به این کشور، به مثابه «صدور حکم مرگ خاموش» است.
در این بیانیه از کشورهای جهان خواسته شده که اخراج مهاجران افغانستان از ایران و پاکستان را فوراً متوقف بسازند و دسترسی آنان به رویه‌های منصفانه پناهندگی، مطابق با تعهدات کنوانسیون ژنیو و حقوق بین‌الملل را تضمین کنند.
از طرفی هم زنان معترض در این جنبش می‌گویند که روند رسیدگی به پرونده‌های اسکان مجدد پناهجویان افغانستان در ایالات متحده و سایر کشورهای پناهنده‌پذیر تسریع شود؛ چون به باور آنان دیگر کافی است وعده‌های توخالی و بی‌پایان نباید داده شود.
ایجاد راهکارهای جاگزین برای اسکان مجدد پناهجویانی که به دلایل امنیتی قادر به بازگشت به افغانستان نیستند، تأسیس یک نهاد مستقل بین‌المللی برای نظارت بر وضعیت پناهجویان افغانستان در کشورهای میزبان . فراخوان اضطراری به سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا، دولت ایالات متحده، دیگر کشورها و نهادهای بین‌المللی برای اتخاذ تدابیر فوری، مؤثر و انسانی، از جمله خواست‌های دیگر این زنان هستند.
