در افغانستان زیر حاکمیت طالبان، جایی که زنان از حق آموزش، کار و آزادی بیان محروم شده‌اند، یک دختر جوان با دستانی رنگین در تلاش است که از طریق هنر‌اش، ناگفته‌ها و دردهای زنان افغانستان را به تصویر بکشد.
این دختر هنرمند می‌گوید که در دل این تاریکی سنگین، هنر برای او پنجره‌ای است که اجازه می‌دهد دردهای ناگفته‌اش به گوش جهان برسد.
امنا یوسفی، نقاش می‌گوید: «بعد از این که طالبان افغانستان را تصرف کردند حس کردم هنر به عنوان یک ابزار برای بیان مقاومت، درد و واقعیت‌های که در جامعه ترس از گفتنش داشتم استفاده کنم. و این نقاشی‌ها زیانی شدن برای بیان گفته‌ها و صداهای خاموش.»
او به این باور است که مسیر حرفه‌ای‌اش زمانی معنا پیدا کرد که وضعیت سیاسی و اجتماعی افغانستان بحرانی‌تر شد.
آثار او نشان‌دهنده درد و مشکلات زنان افغانستان از ازدواج‌های اجباری تا محدودیت‌ها در آموزش، کار، رفت‌وآمد و حتی پوشش زنان است.
این نقاش می‌افزاید: « این پیام من به تمام زنان که چه در داخل افغانستان و چه در هر جای دیگر که در خفا زندی می‌کنند، است.»
شماری از فعالان حقوق زن و آموزش چنین تلاش‌ها را ارزشمند می‌دانند.
این دختر جوان در حالی نقاشی‌های اعتراضی‌اش را برای بیان دردها و رنج‌های زنان افغانستان آغاز کرده که طالبان صدای زنان را «عورت» می‌دانند و به نمایش چهره‌های زنده جان‌ها نیز ممنوعیت وضع کرده‌اند.
