برخی فروشندگان مواد خوراکی در ولسوالی تیوره ولایت غور می‌گویند که «توانایی خرید مردم و گردش پول» در این ولایت به گونه کم پیشینه کاهش یافته است. آنان تأکید دارند که در بسیاری از روزها به‌سختی می‌توانند دو تا سه‌صد افغانی درآمد داشته باشند.
شاه‌جهان، فروشنده‌ای که در یکی از گوشه‌های ولسوالی تیوره مشغول کار است، می‌گوید که بازار کساد شده و کسب‌وکار دیگر رونق سابق را ندارد.
او می‌گوید: «روزی که کارکنیم ۲۰۰ و یا ۳۰۰ افغانی کار می‌کنیم، ۴۰ یا ۵۰ روپیه اگر به ما بماند، مردم با فقر اقتصادی رو به‌رو هستند، با نان خشک روز خود را می‌گذرانند.»
محدود بودن فرصت‌های شغلی، یکی دیگر از چالش‌های جدی در این ولایت است؛ موضوعی که به‌ویژه جوانان را با مشکلات اقتصادی گسترده‌تری روبه‌رو کرده است. شماری دیگر از فروشندگان نیز می‌گویند که تأمین نیازهای ابتدایی خانواده‌های‌شان بسیار دشوار شده است.
ملا عالم، فروشنده مواد خوراکی، می‌گوید: «سه نفر هستیم که در این غرفه کار می‌کنیم، تنها می‌توانیم به‌سختی مخارج زندگی‌مان را تهیه کنیم. وضعیت زندگی مردم خیلی دشوار شده است.»
رفیع‌الله، باشنده غور، می‌گوید: «کاروبار نیست. حتی حالا نمی‌توانیم به ایران برویم. دو برادرم از ایران بازگردانده شدند و فعلاً بیکار هستند.»
مشکلات اقتصادی تنها به غور محدود نمی‌شود. در سایر نقاط کشور نیز شهروندان از فقر، بیکاری و نبود حمایت اقتصادی شکایت دارند.
به گزارش سازمان ملل متحد، بیش از ۲۰ میلیون تن در افغانستان به کمک‌های فوری بشردوستانه نیاز دارند. در چنین شرایطی، بسیاری از شهروندان از جامعه جهانی و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهند که مردم افغانستان را در این وضعیت بحرانی تنها نگذارند.
