شماری از بازنشستگان در کابل می‌گویند که نزدیک به چهار سال است حقوق دریافت نکرده‌اند و زندگی‌شان در سایه بی‌توجهی طالبان به سختی سپری می‌شود.
آنان می‌گویند برخی از هم‌قطاران‌شان به دلیل شرایط دشوار اقتصادی و دریافت نکردن حقوق، زندگی‌شان را از دست داده‌اند و حتی کسی حاضر نشده است که به آنان پول قرض بدهد.
احمدشاه، کارمند بازنشسته وزارت داخله که در یکی از کوچه‌های کهنه کابل، روزگار می‌گذراند می‌گوید عمر خود را صرف خدمت به دولت کرده، اما اکنون حتا توان خرید نان و دوا را ندارد.
این کارمند بازنشسته وزارت داخله، با صدایی گرفته می‌گوید که در تنگنای شدید اقتصادی قرار دارد؛ کسی حاضر نیست به او قرض بدهد و زندگی‌اش به‌سختی می‌گذرد.
به گفته او در یخچالش تنها یک شیشه دوا و دو بوتل آب دیده می‌شود؛ خالی و بی‌رمق، درست مانند روزگار خودش.
با بازگشت طالبان به قدرت در ۲۱ اگست ۲۰۲۱، روند پرداخت حقوق بازنشستگان متوقف شد و اکنون نزدیک به چهار سال است که این قشر فراموش‌شده اند و هیچ پولی دریافت نکرده‌اند.
احمدشاه یکی از صدها بازنشسته‌ای است که زیر بار فقر و فراموشی، به تنهایی نفس می‌کشد.
احمد شاه می‌گوید: «ما تمام جوانی خود را صرف خدمت به همین وطن کردیم به همین جامعه کردیم. تقاعد چیزی است که وقتی آدم از دست و پا می‌ماند، از کار می‌ماند همان را برایش می‌دهند به خاطر زنده ماندن خود و خانواده‌اش که چند وقتی که زنده است از همان استفاده کند. مگر از آن ما بی بهره هستیم.»
در گوشه دیگر از شهر، نصیر احمد، کارمند بازنشسته وزارت دفاع، چای سبز می‌ریزد و با لبخندی تلخ، در خانه‌ای خاموش، از روزگار سخت خود می‌گوید.
او تأکید دارد که اگر معاش بازنشستگان به‌زودی پرداخت نشود، با فاجعه انسانی روبه‌رو خواهند شد.
نصیر احمد، بازنشسته گفت: «روز به روز مشکلات ما به اوج خود رسیده است متقاعدین هم سکته مغزی کردند. زن و اولادشان خوار و زار ماندند. زمستان به چه رقم تیر شد، رمضان ما به چه رقم گذشت. بالاخره به چی سرنوشت رسیدیم. من ۳۵ سال خدمت کردم، در شهر قندهار کار کردم به شهر غزنی خدمت کردم.»
عبدالصبور عزیزی، یکی دیگر از بازنشستگان، پس از انجام عملیات قلبی، اکنون حتی توان خرید داروهای ضروری‌اش را ندارد.
او نیز با انتقاد از بی‌توجهی طالبان، می‌گوید که خواست‌ها و فریادهای بازنشستگان سال‌هاست بی‌پاسخ مانده‌اند.
عبدالصبور عزیزی، بازنشسته افزود: «قدرت توان این را ندارم که مصرف خانواده‌ام را پیدا کنم یا اینکه پول دوای خود را پیدا کنم. بسیار به ما مشکل است، بسیار مشکل تمام می‌شود. از طالبان و بزرگان طالبان صمیمانه تقاضا دارم تا در پرداخت حقوق ما متقاعدین توجه بکنند.»
این روایت‌ها، داستان هزاران بازنشسته در افغانستان است؛ مردان و زنانی که بهترین سال‌های عمر خود را در خدمت به دولت سپری کرده‌اند، اما در روزگار پیری، سهم‌شان جز فقر، فراموشی و تنهایی نبوده است.
هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان در ماه قوس پارسال با صدور فرمانی، پرداخت حقوق بازنشستگان را به دادگاه ویژه راجع کرد، اما تا هنوز هیچ پیشرفتی در این باره صورت نگرفته است.
