ملاله یوسفزی فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل در نشستی تحت عنوان «رسانه‌های افغانستان در برابر طالبان» که از سوی رسانه رخشانه به مناسبت روز جهانی آزادی مطبوعات در باشگاه فرانت لاین در شهر لندن برگزار شد، گفته است که زنان افغانستان در زیر سلطه طالبان بهای خواستن اساسی‌ترین حقوق‌شان را می‌پردازند.
او در این نشست تاکید کرده است، آن‌چه در افغانستان می‌گذرد، «آپارتاید جنسیتی» است.
این فعال حقوق زن می‌گوید: «زنان در افغانستان ساکت ساخته شده‌اند، خبرنگاران، به‌ویژه خبرنگاران زن با آن‌که از سوی طالبان تهدید می‌شوند، اما آنان زندگی خود را به خطر می‌اندازند تا صدای زنان باشند.»
این برنده جوان جایزه صلح نوبل در پیوند به محدودیت‌های طالبان علیه آموزش، اشتغال و حقوق اساسی زنان و دختران کشور افزوده است که اگر زنان محدودیت‌های طالبان را نادیده بگیرند، «از سوی این گروه تهدید شده و مجازات می‌شوند».
ملاله یوسفزی می‌افزاید: «آنان (زنان) بهای خواستن اساسی‌ترین حقوق‌شان را می‌پردازند. وقتی به این فکر می‌کنم که زنان و دختران افغانستان در حال حاضر با چه مشکلات و محدودیت‌هایی روبه‌رو هستند، انعطاف‌پذیری آنان و نحوه انجام فعالیت‌های‌شان را تحسین می‌کنم.»
خانم یوسفزی از فعالان حقوق بشر و کسانی که به «برابری جنسیتی» اعتقاد دارند خواسته است تا با زنان افغانستان برای به‌رسمیت شناختن «آپارتاید جنسیتی» در کشور، به این کارزار بپیوندند.
او توضیح داده است: «من فکر می‌کنم واژه‌هایی مانند تبعیض جنسیتی و آزار و شکنجه جنسیتی در توضیح مقیاس ظلمی که طالبان بر زنان و دختران تحمیل کرده، مناسب نیست. طالبان بیش از ۱۰۰ فرمان صادر کرده‌‌اند که اکثریت این فرمان‌ها زنان را هدف قرار داده‌اند و این محدویت‌ها شکل افراطی از ستم جنسیتی است که باید آن را آپارتاید جنسیتی بنامیم.»
این فعال حقوق بشر تاکید می‌کند که موضوع «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان را باید به‌عنوان یک موضوع جهانی در نظر گرفت. این موضوع باید هم بر اساس حقوق بین‌الملل اخلاقی و هم بر اساس حقوق بین‌الملل حقوقی مورد توجه قرار گیرد.
ملاله یوسفزی در این نشست خواستار به‌رسمیت شناختن «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان شده و از جامعه جهانی خواسته است که باید با تمام توان از خبرنگاران زن افغانستان حمایت کند؛ چون آنان داستان‌های زنان را به اشتراک می‌گذارند.
از طرفی هم خانم یوسفزی تاکید کرده که از طریق بنیاد ملاله، زمینه آموزش جاگزین را برای دختران در افغانستان فراهم کرده و با تمام توان در کنار زنان افغانستان ایستاده، «صدای حق‌خواهی» آنان را تکرار کرده و به مبارزه و مقاومت آنان می‌پیوندد.
