روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی تازه نوشته است که تیم ملی پیشین فوتبال زنان افغانستان، که پس از بازگشت طالبان به قدرت در سال ۲۰۲۱ به استرالیا پناه برده‌اند، اکنون خواهان به رسمیت شناختن تیم‌شان از سوی فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) هستند.
بربنیاد این گزارش فوتبالیست‌ها که در شهر ملبورن زندگی می‌کنند، تلاش دارند دوباره در میدان‌های رسمی جهانی ظاهر شوند؛ اما به دلیل آن‌چه نبود حمایت سیاسی و حقوقی از سوی فیفا عنوان شده، تاکنون موفق به ثبت رسمی تیم خود نشده‌اند.
نیویورک تایمز در این گزارش به روایت زندگی و تلاش این بازیکنان پرداخته که علی‌رغم تبعید و محدودیت‌ها، همچنان به مبارزه برای صدای زنان افغانستان در عرصه ورزش ادامه می‌دهند.
فاطمه فولادی در سال ۲۰۲۱ در یک مسابقه بین‌المللی فوتبال زیر ۱۷ سال گلزنی کرده بود و به عنوان ستاره نوظهور در فوتبال افغانستان شناخته می‌شد.
خانم فولادی تنها ۱۶ سال داشت، پس از تسلط طالبان بر افغانستان به فرودگاه کابل رفت و با کمک ارتش ایالات متحده، توانست از کشور بیرون شود و به امریکا پناه ببرد.
او اکنون در دانشگاه میشیگان مشغول تحصیل است و همچنان در تلاش است تا فوتبال خود را ادامه دهد.
فولادی به این رسانه گفته است: «فرار از افغانستان برای من بسیار دردناک بود، اما هیچ‌گاه آرزوهایم را رها نکردم. حالا، نه تنها در تلاش هستم که در فوتبال حضور داشته باشم، بلکه می‌خواهم به عنوان یک مهندس هوافضا شناخته شوم.»
بازیکنان دیگری از جمله نیلاب محمدی، کاپیتان سابق تیم ملی افغانستان، که اکنون در استرالیا زندگی می‌کند، نیز در حال مبارزه برای حفظ هویت تیم خود هستند.
محمدی که در آخرین مسابقه رسمی تیم در سال ۲۰۱۸ به عنوان مهاجم بازی کرده بود، حالا به عضویت تیم ملبورن ویکتوری درآمده است و از طریق این تیم تلاش می‌کند تا مشکلات زنان افغانستان را به گوش جهان برساند.
او می‌گوید: «ما همچنان به مبارزه برای بازگشت تیم ملی فوتبال زنان افغانستان ادامه خواهیم داد. این تیم نماد امید برای زنان افغانستان است.»
در حال حاضر، زنان فوتبالیست افغانستان که از کشور بیرون شده اند، از تیم‌های مختلفی در کشورهای مختلف مانند استرالیا و بریتانیا بازی می‌کنند، اما هنوز نتوانسته‌اند تیم ملی خود را رسما ثبت کنند.
طبق گزارش نیویارک تایمز دلیل اصلی این مسأله آن است که فدراسیون فوتبال افغانستان زیر اداره طالبان قرار دارد و به رسمیت شناختن تیم‌های زنان را به دلیل محدودیت‌های اجتماعی و سیاسی که طالبان برای زنان وضع کرده‌اند، نپذیرفته است.
تیم ملی فوتبال زنان افغانستان از سال ۲۰۱۸ هیچ مسابقه رسمی برگزار نکرده است و از آن زمان در رده‌بندی جهانی فیفا جایگاهی ندارد.
این وضعیت باعث شده تا تیم زنان افغانستان از رقابت‌های مقدماتی جام ملت‌های زنان آسیا ۲۰۲۶ که قرار است بخشی از رقابت‌های جهانی فوتبال زنان باشد، کنار گذاشته شود.
با این حال، تلاش‌ها برای به رسمیت شناخته شدن این تیم همچنان ادامه دارد.
در واکنش به این مشکلات، فیفا در مارچ ۲۰۲۵ اعلام کرد که به «رفاه زنان و دختران در افغانستان» اهمیت خواهد داد و سعی خواهد کرد که شرایطی برای بازگشت تیم ملی زنان افغانستان فراهم کند.
با این حال، فیفا هنوز تصمیم نهایی در خصوص شناسایی رسمی تیم فوتبال زنان افغانستان نگرفته است.
این مسأله باعث ایجاد نارضایتی در میان بازیکنان و فعالان حقوق زنان شده است.
فاطمه فولادی در این باره می‌گوید: «فیفا باید اقداماتی واقعی انجام دهد، نه تنها بیانیه‌هایی صادر کند. ما به معنای واقعی کلمه از تمام حقوق خود محروم شده‌ایم.»
از سویی هم خالده پوپل، یکی از پیشگامان فوتبال زنان افغانستان، که خود از افغانستان به دانمارک پناه برده است، به خبرنگاران نیویورک تایمز گفت که «فوتبال می‌تواند ابزاری برای نشان دادن قدرت و صدای زنان افغانستان باشد.»
او تأکید کرد که برای بازگشت به صحنه بین‌المللی باید به امنیت بازیکنان توجه بیشتری شود و گفت: «ما باید به یاد داشته باشیم که این زنان برای رسیدن به این سطح از ورزش، با تهدیدات زیادی روبرو بوده‌اند.»
در این شرایط، فیفا اعلام کرده که به همکاری با سازمان‌های حقوق بشری و دیگر نهادهای بین‌المللی ادامه خواهد داد تا راه‌هایی برای حمایت از زنان افغانستان پیدا کند. اما هنوز روشن نیست که این حمایت‌ها به چه شکلی خواهد بود و آیا تیم فوتبال زنان افغانستان به طور رسمی از سوی فیفا به رسمیت شناخته خواهد شد یا خیر.
برای بازیکنانی مانند محمدی و فولادی که اکنون در کشورهای خارجی زندگی می‌کنند، این پیگیری‌ها بیشتر از هر زمان دیگری به معنای حفظ هویت فرهنگی و ملی افغانستان است.
محمدی می‌گوید: «ما نمی‌خواهیم صدای‌مان خاموش شود. حتا اگر تیم ملی فوتبال ما دوباره به رسمیت شناخته نشود، ما هرگز تسلیم نخواهیم شد و برای حقوق زنان افغانستان ادامه خواهیم داد.»
با این همه بازیکنان افغانستان در تبعید با امضای طومارها و مشارکت در فعالیت‌های مختلف جهانی، همچنان در تلاش‌اند تا به جهان نشان دهند که برای آنان، فوتبال فقط یک ورزش نیست؛ بلکه نمادی از آزادی، مقاومت و امید است.
