شماری از دختران دانش‌جو نهادی را زیر نام امید برای آینده‌ی روشن در شهر کابل ایجاد کرده‌اند. در این نهاد که در ناحیه‌ی نُهم شهر کابل موقعیت دارد، نزدیک به ۶۰۰ تن مشغول فراگیری آموزش‌های خیاطی و مضامین مکتب استند.
بنیادگذاران این نهاد انگیزه‌ی ایجاد آن را خودبسندگی بانوان می‌دانند.
پرمیلا سعیدیار یکی از بنیادگذاران این نهاد به خبرنگار تلویزیون آمو گفت:«پس از مسدود شدن مکتب‌ها، دختران بالاتر از صنف ششم ناامید شده بودند و فکر می‌کردند که اشخاصِ اضافی در جامعه هستند. این باعث شد که من با چهار تن از دوستانم تصمیم به ایجاد این موسسه بگیریم تا ثابت بسازیم که زنان موجود اضافی در جامعه نیستند».
او در ادامه افزود: «این موسسه در بخش‌های آموزش قرآن‌کریم، زبان انگلیسی، مضامین مکتب، خیاطی و (دادن) مشوره‌های صحی برای مادران شیر دِه و باردار فعالیت دارد و از آغاز سال کار خود را آغاز کرده‌است.»
بانو سعیدیار هم‌چنان گفت که آموزش همه بخش‌ها برای بانوان رایگان بوده و مصارف مکان تدریس و نیازمندی‌های دیگر از بودجه‌ی شخصی بنیادگذاران این موسسه پرداخته می‌شود.
بربنیاد آمار سازمان ملل متحد پیش از روی کار آمدن طالبان، نزدیک به ۴ میلیون دختر در افغانستان مشغول آموزش بودند که بیش‌تر از یک میلیون این دختران بالاتر از صنف شش بوده‌اند.
دانش‌آموزان این نهاد ایجاد چنین مکان‌های درسی را در وضعیت کنونی مهم می‌دانند.
یلدا یکی از دانش‌آموزان این نهاد می‌گوید که چندماه است در این موسسه مشغول آموزش‌های مکتب بوده و این مکان را جایی برای نجات از ناامیدی می‌داند.
فرح دانش‌آموز دیگر این نهاد نیز می‌گوید که اشتراک دوباره در صنف درسی برایش امیدوار کننده‌است.
او در ادامه افزود: روزی که دروازه‌ی مکاتب به روی‌ما بسته شد، دیگر امیدی برای فراگیری آموزش نداشتم و احساس می‌کردم روزبه‌روز مشکلات روانی دنبالم می‌کند؛ اما از روزی که در این‌جا مشغول آموزش شدم، دوباره به‌زندگی امیدوار شده‌ام.
بهار که در این نهاد مشغول آموزش خیاطی است، می‌گوید که اشتراک در برنامه‌های آموزشی این موسسه سبب شده تا از مشکلات روحی نجات یابد: «من حالا می‌توانم با دوختن لباس و به‌فروش رساندن آن‌ها در کمک به‌اقتصاد خانواده‌ی خود نقش داشته باشم.»
بهشته یک تن دیگر از این بانوان نیز می‌گوید که ایجاد این برنامه‌ی آموزشی در زندگی‌اش تغییر آورده است.
او در ادامه گفت: «این که در این مکان آموزش می‌بینم خوش‌حال هستم؛ چون پس از فراغت، دیگر من یک خیاط هستم و می‌توانم مصارف خانواده‌ی خود را از طریق خیاطی فراهم کنم.
پیش از این نیز تلویزیون آمو گزارش‌هایی از ایجاد صنف‌های درسی و گارگاه‌های خیاطی رایگان از شهرهای کابل، بلخ و بغلان به‌نشر رسانده بود که همه‌‌ای این کارگاه‌ها و صنف‌ها از سوی زنان برای آموزش بانوان ایجاد شده‌اند.
