سازمان عفو بین‌الملل در اعلامیه‌‌ای تازه از طالبان خواسته است تا روند شکنجه‌ی زنان معترض در افغانستان را متوقف کنند.
هم‌چنان این سازمان امروز در اعلامیه‌‌ای خواستار آزادی بی‌قید‌و‌شرط منیژه صدیقی یکی از زنان معترض شده و گفته است که: «او به هیچ جرمی متهم نشده است؛ منیژه صدیقی باید فوراً و بدون قیدوشرط آزاد شود».
به گفته‌ی این سازمان، از زمان بازگشت طالبان به قدرت، زنان معترض در مواجهه با سیاست‌های ظالمانه‌ی طالبان، به‌‌طور خودسرانه دستگیر و شکنجه می‌شوند و به زور به جاهای نامعلوم انتقال می‌گردند.
با این حال، سازمان عفو بین‌الملل در نامه سرگشاده به عبدالحق واثق رئیس استخبارات ریاست عمومی استخبارات طالبان، از اینکه منیژه صدیقی تا هنوز در زندان به‌سر می‌برد، ابراز نگرانی کرده و افزوده است که او صرفاً به دلیل استفاده از حق آزادی بیان و اعتراض‌های اجتماعی مسالمت‌آمیز، به طور خودسرانه بازداشت شده است.
منیژه صدیقی در نهم اکتوبر سال گذشته میلادی ناپدید شد و در پنجم دسامبر همان سال گزارش‌هایی از انتقال او به زندان پلچرخی طالبان نشر گردید.
در همین حال، یافته‌های عفو بین‌الملل نشان می‌دهد که منیژه صدیقی اکنون به وکیل مدافع و ملاقات منظم با خانواده‌اش دسترسی ندارد و هم‌چنان مورد شکنجه، بدرفتاری و خشونت قرار می‌گیرد.
در حال حاضر، سلامت جسمی و روحی او «وخیم» گزارش می‌شود.
در اعلامیه‌‌‌‌‌ی این سازمان آمده است: «بازداشت منیژه صدیقی با قوانین بین المللی حقوق بشر، از جمله میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، که افغانستان یکی از کشورهای عضو آن است، مغایرت دارد. این نقض آشکار حقوق آزادی بیان و اجتماعات مسالمت آمیز است».
سازمان عفو بین‌الملل با اشاره به روایت‌های زنان آزاد‌شده از زندان طالبان، می‌گوید با وجودی‌که طالبان سه تن از مدافعان حقوق زن، از جمله پریسا آزاده، ندا پروانی و ژولیا پارسی را پس از بازداشت، آزاد کردند، اما دیده می‌شود که منیژه صدیقی تاهنوز در زندان به سر می‌برد.
در این اعلامیه هم‌چنان گفته شده است که از زمان بازگشت طالبان به قدرت، مقامات آنان به طور فزاینده‌ای حقوق زنان و دختران را نقض کرده‌اند و مشارکت سیاسی آنها را در زندگی عمومی ممنوع ساخته‌اند.
سازمان عفو بین‌الملل هم‌چنان افزود است شماری از آن زنانی که در تظاهرات‌های مسالمت‌آمیز اشتراک کرده بودند، از سوی طالبان تحت تعقیب قرار گرفته‌اند.
این در حالیست که طالبان زنان معترض را به شیوه‌‌های خشونت‌آمیز (تهدید با سلاح) از خانه‌های‌شان دستگیر می‌کنند و پس از لت‌وکوب و شکنجه، آنها را به جاهای نامعلوم انتقال می‌دهند.
