دیدبان جهانی حقوق بشر در گزارشی تازه گفته است که کاهش پشتیبانیهای مالی نهادهای مددرسان، دسترسی میلیونها شهروند افغانستان، به ویژه زنان را به خدمات اساسی مراقبتهای بهداشتی محدود ساخته است.
در این گزارش آمده است که محدودیتهای گسترده طالبان علیه زنان، از جمله محرومیتهای تحصیلی و ممنوعیتهای کاری در نهادهای غیر دولتی، اثرات ناگواری بر زندگی آنها برجا گذاشته است.
در همین حال، شماری از شهروندان کشور در بخشهای دورافتاده با ابراز نگرانی میگویند که به خدمات بهداشتی دسترسی ندارند و به دلیل فقر اقتصادی، توانایی پرداخت هزینههای درمانی خود را ندارند.
از سوی هم دیدبان حقوق بشر در گزارش خود اذعان داشته که پس از آگست ۲۰۲۱ و کاهش پشتیبانیهای مالی و توسعهای، نظام بهداشتی و درمانی در افغانستان به شدت متاثر شده است و میلیونها شهروند این کشور را آسیبپذیر ساخته است.
بر بنیاد یافتههای این گزارش، محدودیتهای طالبان بر کار زنان در نهادهای غیردولتی، دسترسی آنها به خدمات بهداشتی در بخشهای دوردست کشور را محدود ساخته است.
خیر محمد از باشندگان یکی از ولسوالیهای دوردست بادغیس به آمو میگوید: «مریض داشتیم؛ از پستهلیق بادغیس هستیم. آنجا داکتر نیست. امکانات نیست. مجبور شدیم عروس خود را آوردیم در هرات عمل کردیم».
عزیزگل نیز به خبرنگار آمو گفت: «مردم بی بضاعت هستیم. به جای ما داکتر نیست. دواخانه نیست. اینجا هم میآییم به شهر نسخههای ما دو برابر میشود. کسی صدای ما را نمیشنود».
بر اساس گزارش دیدبان حقوق بشر، با تسلط دوبارهی طالبان، اقتصاد بسیاری از شهروندان افغانستان رو به وخامت گذاشته است و مردم توان پرداخت هزینههای تداوی بیماریهایشان را ندارند.
بختبیبی ۶۵ ساله باشنده ولسوالی بالامرغاب بادغیس یکی از میلیونها زن در افغانستان است که با چندین بیماری دستوپنجه نرم میکند. او در حالی از نبود خدمات درمانی درست شکایت دارد که توانایی پرداخت هزینههای درمانیاش را ندارد.
این باشنده مسن به آمو میگوید: «دو ماه میشود مریض هستم؛ پول ندارم به داکتر بروم نسخه بگیرم. از پاها و دستهای خود فلج هستم و حتا شبها خواب ندارم».
گزارش دیدبان حقوق بشر، عامل اساسی ورشکستگی اقتصادی و فروپاشی نظام بهداشتی و درمانی افغانستان را «سیاستهای نادرست» طالبان عنوان میکند و میافزاید که آنها نتوانستهاند منابع کافی و بسندهای به بخش بهداشت و درمان این کشور اختصاص دهند.