یک بانوی جوان که خود دانش‌آموز صنف دوازدهم است و حالا بیشتر از یک‌سال می‌شود که خانه‌نشین شده‌است، در یکی از روستاهای ولایت پنجشیر در خانه‌اش، برای دختران بالاتر از صنف ششم صنف‌های درسی پنهانی را راه‌اندازی کرده‌است.
او در گفت‌وگو با تلویزیون آمو می‌گوید که پس از آن که طالبان دروازه‌های مکتب را به روی دختران بالاتر از صنف ششم بستند، در ماه میزان سال گذشته، برای دختران روستایش صنف‌های درسی را راه‌اندازی کرده‌است.
این بانوی جوان می‌گوید که اکنون ۶۰ دختر بالاتر از صنف ششم، در دو زمان جداگانه در این صنف‌ها مضامین مکتب را فرا می‌گیرند.
او می‌گوید: «دختران رنج می‌برند، حسرتِ رفتن به مکتب را می‌خورند و من با اندک‌ترین امکانات دست‌داشته، اتاقی را در خانه صنف ساختم، اکنون ۶۰ دختر همه روزه می‌آیند و من به آنها درس می‌دهم.»
این بانو می‌افزاید که ناامیدی و ناراحتی دختران روستا سبب شده‌است که او و خانواده‌اش اتاقی را در خانه‌ی شان برای دختران آماده کند تا آنان بتوانند به آموزش‌های شان ادامه بدهند.
این بانو که پیش ازین در خانه خیاطی می‌کرد، می‌گوید: «بسیاری از این دختران مواد درسی نداشتند، من ماشین خیاطی‌ام را فروختم و پولش را برای آنها قلم، کتابچه و کتاب خریدم.»
دخترانی که در این صنف خصوصی درس می‌خوانند، راه‌اندازی صنف‌های آموزشی را برای کودکان مهم می‌دانند.
زینب، یکی از دانش‌آموزانی است که در صنف دهم درس می‌خواند و پس از تسلط طالبان بر افغانستان خانه‌نشین شده‌است.
او می‌گوید: «چند ماه است در این صنف درسی مشغول یادگیری مضامین مکتب هستم و این صنف برای من جایی برای نجات از ناامیدی است.»
زهرا دانش‌آموز صنف نهمِ مکتبی در پنجشیر بود؛ اما طالبان این حق را از او گرفتند.
زهرا می‌گوید: «همیشه فکر می‌کردم روزی درس‌هایم به پایان می‌رسد، داکتر می‌شوم و به مردم خدمت می‌کنم؛ اما طالبان این آرزو را از من گرفتند. هر شب باخود می‌گویم کاش صبح که بیدار می‌شوم، بگویند دروازه‌ی مکتب‌ها باز شده و من به مکتب بروم.»
بسته ماندن دروازه‌های مکتب به روی دختران، بسیاری از این دختران را افسرده ساخته‌است و برخی از آنان می‌گویند، «ای‌کاش پسر می‌بودیم.»
احمد که خواهرش دانش‌آموز این صنف درسی پنهانی است، می‌گوید که ایجاد این صنف درسی وی را درباره‌ی آینده‌ی خواهرش امیدوار کرده‌است.
احمد گفت: «من با خواهرانم هر صبح به مکتب می‌رفتم، خواهرانم زیاد کوشش می‌کردند، هر کدام آرزو‌هایی داشتند؛ اما حالا من تنها به مکتب می‌روم و آنها با دیدن من می‌گویند، ای‌کاش ما بچه بودیم و می‌توانستیم مکتب برویم.»
امروز ۴۳۸ روز از بسته ماندن مکتب‌ها به‌روی دختران بالاتر از صنف ششم می‌گذرد و حالا مکتب رفتن، بزرگ‌ترین آرزوی دختران دانش‌آموز در افغانستان است.
دانش‌آموز دیگری که نمی‌خواهد نامش در این گزارش نوشته شود، می‌گوید:«در این مدت که ما از درس دور ماندیم، کاملن افسرده شدیم، طالبان چرا خلاف امرِ پروردگار که می‌گوید آموختن علم بر مرد و زن مسلمان فرض است، اجازه‌ی آموختن علم را به ما نمی‌دهند؟»
قرار بود در سوم ماه حمل سال جاری دروازه‌ی مکتب‌های دخترانه به روی دختران بالاتر از صنف ششم بازگشایی شود؛ اما وقتی آنها به سمت مکتب رفتند، طالبان به دختران بالاتر از صنف ششم اجازه ندادند به صنف‌های شان بروند و اعلام کردند که تا امر بعدی، مکتب‌های دخترانه‌ی بالاتر از صنف ششم بسته می‌ماند.
بسته ماندن مکتب‌های دخترانه، واکنش‌های درونی و بیرونی بسیاری را تا اکنون در پی داشته‌است.
یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد، چندی پیش در گزارشی گفته بود که افغانستان در یک‌سال گذشته، با محرومیت دختران از آموزش و بسته ماندن مکتب‌های دخترانه، ۵۰۰ میلیون دالر از ره‌گذرِ اقتصادی آسیب دیده‌است.
در ۱۲ اکتوبر سال روان وزارت خارجه‌ی امریکا برای اعضای طالبان به‌خاطر سرکوب زنان در افغانستان، محدودیت صدور ویزا را اعلام کرد.
انتونی بلینکن، در بیانه‌ای گفته بود که این اقدام به دلیل وضع محدویت بر زنان، از جمله محدود کردن دست‌رسی دختران بر آموزش، جلوگیری از مشارکت زنان به عنوان نیروی کار، آزادی بیان، حریم خصوصی زنان و برخورد خشونت آمیز با زنان، مانند بازداشت‌های آنها و خانواده‌های شان و رعایت نکردن قوانین ضد تبعیض است.
او همچنان افزوده بود که افغانستان اکنون تنها کشوری در جهان است که دختران بالاتر از صنف ششم از رفتن به مکتب بازمانده‌اند.
