در پی رقابت فشرده‌ی چند هفته‌ای و پُرتنش، در نهایت روز دوشنبه لیز تراس به حیث نخست‌وزیر جدید بریتانیا گزینش شد و به جای بوریس جانسون از امروز رسمن کارش را آغاز کرد.
آقای جانسون بامداد سه شنبه آخرین سخن‌رانی‌اش را انجام داد و مسوولیتهایش را به جانشین خود سپرد.
او پس از این سخن‌رانی راهی اسکاتلند شد تا استعفانامه‌اش را تسلیم ملکه‌ی بریتانیا کند.
در رأی گیری حزب محافظه کار برای تعیین نخست وزیر جدید بریتانیا از بیش از ۱۷۲هزار نماینده‌ی انتخابی حزب محافظه‌کار در این باره سوال شد که ۸۲.۶ درصد آن‌ها موفق شدند آرای خود را در باره‌ی زمان مشخص شده ثبت کنند.
تراس روز دوشنبه گفت: «ما با بحران انرژی مقابله خواهیم کرد، برنامه‌ی کاهش مالیات را معرفی خواهیم کرد و آن‌چه را که قول داده‌ایم، عملی خواهیم کرد.»
«لیز تراس» که اسم کامل او «مری الیزابت تراس» است متولد ۲۶ ژوییه ۱۹۷۵ در آکسفوردِ انگلستان است. برخلاف حزبی که در آن به ریاست رسیده، والدین خانم تراس، یک پدر استاد ریاضیات در دانشگاه لیدز و یک مادر پرستار، معلم و فعال کارزار خلع سلاح هسته‌ای و هر دو چپ‌گرا بودند.
در سال ۱۹۹۳ تراس به کالج مرتون آکسفورد رفت و در آ‌نجا سیاست، فلسفه و اقتصاد خواند. در این‌جا بود که او به طور فعال درگیر سیاست شد و به عنوان رئیس لیبرال دموکرات‌های دانشگاه انتخاب شد. او در سال ۱۹۹۳ در حالی که تنها ۱۹ سال داشت، در کنفرانس حزب لیبرال دموکرات‌ها سخن‌رانی کرد و در آن از طرحی پشتیبانی کرد که خواستار لغو سلطنت بریتانیا بود.
در ژوییه‌ی ۲۰۲۲، زمانی که مجموعه‌ای از رسوایی‌ها (به ویژه «پارتی‌گیت») جانسون را مجبور به استعفا از رهبری حزب محافظه‌کار کرد، تراس در میان نامزدهای جای‌گزین او به حیث رهبر و نخست‌وزیر قرار گرفت. تعداد کمی از ناظران به جاه‌طلبی او شک داشتند؛ اما برخی از کارشناسان و سیاست‌مداران این پرسش را مطرح کردند که آیا او می‌تواند از پس پیروزی بر دیگران در رقابت برای کسب رهبری حزب بر بیاید یا نه؟ او که به گونه‌ی گسترده به مثابه‌ی «نامزد تداوم ( سیاست‌های بوریس جانسون)» دیده می‌شد، کم‌کم توانست از دو نامزد دیگر، «پنی موردانت» وزیر تجارت و «ریشی سوناک» رئیس پیشین خزانه‌داری پیشی بگیرد و به حیث یکی از دو نامزد نهایی که نام آن‌ها توسط اعضای کامل حزب به رأی گذاشته شد، انتخاب شود.
لیز تراس عصر روز دوشنبه به صورت رسمی رهبری حزب محافظه‌کار و همین‌طور نخست وزیری بریتانیا را به دست آورد. او سومین نخست وزیر زن بریتانیا پس از تاچر و می است.
