در اردوگاه برگشت‌کنندگان در قندهار، شرایط بحرانی به‌ویژه برای بیماران روزبه‌روز «وخیم‌تر» می‌شود.
برگشت‌کنندگان می‌گویند که به مراقبت‌های پزشکی فوری نیاز دارند؛ اما کمبود امکانات و پزشک، این بحران انسانی را بیش‌تر کرده است.
در این گزارش، زندگی مردی را به تصویر کشیده‌ایم که زخم‌های بدنش پس از یک عملیات، عفونی شده‌اند؛ اما او به دلیل نبود امکانات، توانایی مراقبت از خود را ندارد.
نجیب‌الله یکی از برگشت‌کنندگان از پاکستان به قندهار است. او به سختی از پدر بیمارش مراقبت می‌کند. می‌گوید هیچ سرمایه‌ای ندارد و زمینه کار نیز برایش فراهم نیست تا بتواند هزینه درمان پدرش را تأمین کند.
این مرد قندهاری همچنین می‌افزاید که امکانات درمانی برای شان وجود ندارد.
نجیب‌الله باشنده قندهار می‌گوید: «پدرم بسیار بیمار است و از بیماری‌های مختلف، ازجمله روماتیزم، رنج می‌برد. هر وقت که پولی به دستم می‌آید، او را نزد داکتر می‌برم و یک تا یک و نیم هزار افغانی هزینه می‌شود. ما پنج یا شش نفر هستیم و من تنها نان‌آور خانه‌ام؛ اما کاری وجود ندارد.»
اول خان یکی دیگر از برگشت‌کنندگان از پاکستان است. پس از یک عمل جراحی نتوانسته به درستی از زخم‌هایش مراقبت کند. این زخم‌ها عفونی شده‌اند و او را در معرض خطر جدی قرار داده‌اند؛ اما بزرگ‌ترین نگرانی‌اش نبود کار و تأمین نان برای فرزندانش است.
اول خان باشنده قندهار می‌گوید: «مشکل من این است که مهاجر و بیمارم. فرزندانم کوچک‌اند و من هیچ چیزی ندارم.»
کمال باشنده دیگر قندهار می‌گوید: «پسر بزرگم مریض است. در خانه هم چند بیمار داریم. کار نیست و وضعیت ما خیلی خراب است.»
در اردوگاه برگشت‌کنندگان در قندهار، ده‌ها بیمار دیگر نیز به کمک‌های فوری پزشکی نیاز دارند. اما کمبود امکانات درمانی و پزشکان متخصص، شرایط آن‌ها را بحرانی‌تر کرده است. هرچند آنان بارها درخواست تأمین دارو و خدمات درمانی را مطرح کرده‌اند؛ اما به نظر می‌رسد که صدای آن‌ها کمتر شنیده می‌شود.
