شماری از زنان در مناطق دور دست کشور از نبود پزشک، به‌ویژه پزشکان زن شکایت دارند.
این زنان روستانشین تاکید می‌ورزند که نبود پزشک زن، چالش‌های جدی برای آنان به‌ویژه در مواردی مانند بارداری و بیماری‌های زنانه ایجاد کرده است.
برخی از زنان بیمار در بخش‌های دور دست کشور می‌گویند که به‌دلیل وضع محدودیت‌ها از سوی طالبان آنان نمی‌توانند برای درمان بیماری‌های‌شان بدون محرم به مرکز شهر بروند.
این زنان می‌گویند که نبود پزشک زن و قابله در روستای‌شان آنان را ناگزیر کرده است برای درمان بیماری‌ها به شهر بروند و بعضی وقت‌ها حتی بیماران‌شان را در مسیر راه از دست می‌دهند.
نفیسه باشنده فراه می‌گوید: «قابله این‌جا نیست، مجبور هستیم به شهر برویم، خیلی اذیت می‌شویم، موتر نباشد، باید زنگ بزنیم از شهر موتر بیاید، خیلی اذیت هستیم.»
زرغونه دیگر باشنده فراه می‌گوید: «ما نیاز به داکتر زنانه داریم، خیلی‌‌ها بی‌دایه ولادت می‌کنند که یا کودک خود را از دست می‌دهند و یا هم کودک و هم جان خود را.»
در همین حال، سازمان جهانی بهداشت دو روز پیش درخواست سالانه خود برای تأمین مالی فعالیت‌های اضطراری بهداشتی را آغاز کرد.
این سازمان از جامعه جهانی خواستار ۱.۵ میلیارد دالر شده است تا بتواند به بیش از ۳۰۰ میلیون نفر در ۴۲ منطقه بحرانی، از جمله غزه و افغانستان کمک‌رسانی کند.
تدروس ادهانوم گبریسوس از سازمان جهانی بهداشت می‌گوید: «بدون تأمین مالی کافی و پایدار، ما به وظیفه غیرممکن تصمیم‌گیری مواجه می‌شویم که چه کسی خدمات صحی دریافت کند و چه کسی نه.»
افغانستان در حالی شامل کشورهای دارای بحران در بخش بهداشت است که طالبان در بیش از سه سال حاکمیت‌شان، دست کم سه محدودیت را بر زنان و دختران در بخش آموزش علوم طبی وضع کرده‌اند.
هم‌اکنون زنان و دختران در افغانستان از آموزش در دانشکده طب، انستیتوت‌های علوم طبی و شرکت در آزمون شورای طبی محروم هستند.
پیش از این، سازمان جهانی بهداشت در گزارشی گفته بود که شدیدترین وضعیت بحرانی بهداشت در افغانستان را زنان و کودکان متحمل می‌شوند و روزانه ۲۴ مادر و ۱۶۷ نوزاد در افغانستان به دلایل مرگ‌ومیر قابل پیشگیری جان‌‌شان را از دست می‌دهند.
