امروز (شنبه، ۳۱ سنبله) برابر است با روز جهانی «صلح» در این روز ملل متحد شعار امسال را «هنر در خدمت صلح» نام‌گذاری کرده است.
اما از این روز در افغانستان زیر اداره طالبان چگونه بزرگ‌داشت می شود؟
در کنار نبود امنیت کامل جانی، نبود امنیت روانی و نیز حرمت نشدن حقوق شهروندان کشور از سوی طالبان از مواردی است که همواره نگرانی‌های مردم را به همراه داشته است.
شماری از فعالان حقوق‌بشر می‌گویند که طالبان در بیش از سه سال گذشته پایه‌های بنیادین صلح را که امنیت جانی و حرمت گذاشتن به حقوق شهروندان است؛ تأمین نکرده اند و محدودیت‌های سخت‌گیرانه را در برابر زنان و دختران وضع کرده‌اند.
نرگس سادات، فعال حقوق‌بشر می‌گوید: «وقتی که همه از صلح تعریف میکنند، صلح به معنای امنیت، صلح به معنای رفاه و آسایش، اما مملکت ما نه تنها امنیت،رفاه و آسایش ندارد، بلکه تمام حقوق انسانی خود را، به‌ویژه زنان و دختران از دست داده اند.»
از سویی هم سفارت ایالات متحده برای افغانستان گفته است: «روز بین المللی صلح را با دید برابری و آرامش برای افغانستان تجلیل می‌کنیم. امید است که تلاش‌های جمعی ما صلح پایدار را به افغانستان به ارمغان آورد.»
یک عضو جنبش آینده نوین زنان افغانستان افزوده است: «به رسمیت شناختن طالبان به معنای تایید افراطیت، تروریزم، کشتار و تبعیض قوانین جنسیتی، جنسی و زبانی است. جامعه جهانی و سازمان ملل نباید با این گروه همراه شوند و باید از ایجاد هر گونه مشروعیت بخشیدن به طالبان خودداری کنند.»
زنانی که در مبارزات عدالت‌خواهانه شان در برابر طالبان قرار دارند، نیز جهان را به عدم توجه به‌خواست‌های شان متهم می‌سازند و می گویند که افغانستان کنونی به ویژه برای زنان، امن و یک کشور صلح آمیز نیست.
از رهگذر نظامی نیز تازه ترین گزارش سه ماهه ملل متحد از اوضاع افغانستان نشان داد که در درازای سه ماه، افغانستان گواه ۲۱۲۷ رویداد ضد امنیت بوده است.
مردم می‌پرسند؛ حالا که هیچ دریچه‌ای نیز برای گفت‌وگو با مخالفان طالبان وجود ندارد، چگونه می‌شود که افغانستان به صلح و امنیت همیشگی دست پیدا کند؟
رحمت‌الله بیژنپور، استاد دانشگاه گفت: «با تشکیل یک دولت وسیع، با قاعده‌های فراهم و با مشارکت همه مردم به‌حیث واقعیت اجتماعی افغانستان به صلح، نزدیک شوند، صلح بیش از هر جای، در افغانستان نیازش محسوس است، اما راهش دشوار و واقعیتش تلخ.»
روز جهانی صلح نخستین بار در سال ۱۹۸۱ میلادی از سوی مجمع عمومی ملل متحد تصویب شد.
اما رسیدن به یک صلح واقعی از چهار دهه بدین‌سو به یکی از خواب های شیرین شهروندان افغانستان مبدل گشته است که در این مدت هرگز به واقعیت نپیوسته است.
