برخی از زنان آرایشگر که به گونه پنهانی فعالیت می‌کنند، می‌گویند که زندگی برای آنان همچون یک زندان است که تمامی راه‌های فرار آن نیز بسته شده‌اند.
این زنان به آمو می‌گویند که از روی ناگزیری کار می‌کنند تا لقمه‌نانی برای خانواده‌های شان پیدا کنند.
این زنان از جامعه جهانی می‌خواهند که نباید نظاره‌گر «سیاست‌های تبعیض‌آمیز طالبان در برابر زنان و دختران افغانستان» باشد.
برخی از این زنان که تمامی محدودیت‌های طالبان را پشت پا زده‌اند، می‌گویند که آنان هر کدام بیش از ۳۰۰هزار افغانی در آرایشگاه‌های‌شان سرمایه‌گذاری کرده بودند که طالبان آن‌ها را بستند.
یلدا یک از این زنان است که در خانه‌ای به دور از چشم طالبان فعالیت می‌کند. او می‌گوید برای پیدا کردن لقمه‌نانی برای خانواده ۸ نفری‌اش، جانش را به خطر انداخته است و به گونه پنهانی به کارش ادامه می‌دهد.
این آرایشگر زن می‌گوید: «فعلاً همه خانم‌ها به شکل پنهانی کار می‌کنند، مثل خودم؛ اما ترس داریم مبادا طالبان خبر شوند ما را ببرند و در زندان بیندازند. تهدید‌ها زیاد است؛ چون حکومت زور است و به زور و تهدید پیش می‌رود. از جامعه جهانی می‌خواهیم که طالبان را به رسمیت نشناسد.»
روایت‌های این زنان آمیخته با ترس و دلهره است.
رها یکی از آرایشگران دیگر زن می‌افزاید: «تنها محور توجه طالبان زنان هستند. فقط زن‌های شاغل‌اند که بیرون از خانه در افغانستان {به شکل آزاد و در عین حال پنهانی} کار می‌کنند. طالبان محدودیت وضع کردند. زنان بیرون از خانه برای پیدا کردن نان روزی حلال کار می‌کنند.»
مریم باشنده کابل می‌گوید: «این حکم ناعادلانه است که دولت (طالبان) باعث بسته کردن آرایشگاه‌ها شده است. اینجا مرد‌ها داخل نمی‌شوند که حکم صادر کردند و آرایشگاه‌ها را بسته اند. ما به بسیار سختی توانستیم اینجا را پیدا کنیم.»
بر بنیاد آمار اتحادیه آرایشگاه‌های سراسری در کشور، پس از منع کار زنان در آرایشگاه‌ها، ۱۲هزار آرایشگاه بسته شدند که به بیکاری هزاران زن آرایشگر انجامیده است.
بر بنیاد دستور رهبر طالبان، فعالیت‌های آرایشگاه‌های زنانه به روز سوم ماه اسد سال ۱۴۰۲ منع شد.
در تازه‌ترین مورد نیز قانون امر به معروف و نهی از منکر طالبان با واکنش‌های گسترده روبه‌رو شده است.
