محدودیت‌های وضع شده از سوی طالبان بر زنان شماری از دختران و زنان را ناگزیر به ترک کشور کرده است.
برخی از زنان می‌گویند که سرپرستی خانواده‌های شان را به عهده دارند، اما طالبان منبع‌های درآمد شان را قطع کرده‌اند و اکنون ناگزیر به ترک کشور شده اند.
از سویی هم، برخی از شهروندان کشور تاکید می‌ورزند که، مردم برای آموزش دختران شان و رهایی از محدودیت‌های طالبان، در فکر ترک کشور هستند.
شبانه دانشجوی طب که در یکی از سالون های ورزشی به عنوان مربی کار می‌کرد، با آمدن طالبان و وضع محدودیت‌ها از ادامه تحصیل و کار باز مانده است.
این دانشجو می‌گوید که پس از آن برای پیدا کردن نان برای خانواده‌اش، آرایشگاه باز کرد، اما دیری دوام نیاورد که طالبان سالون های آرایشگاه را نیز بستند.
این دانشجوی جوان اکنون که تمامی درها به رویش بسته می بیند، در فکر ترک کشور شده است.
شبانه می‌گوید: «استاد بودم ورزش درس می‌دادم طالبان آن را بستند. درس می‌خواندم آن هم منع شد. آرایشگاه داشتم و کسب درآمد می‌کردم، آن هم بسته شد. دیگر راهی برای من نمانده غیر این‌که دار و ندار خود را فروخته و به مهاجرت به کشور‌های همسایه فکر کنم.»
برخی از شهروندان کشور، به ویژه زنان و دختران می‌گویند که در سه سال حاکمیت طالبان تلخ‌ترین سال‌های زندگی شأن را تجربه کرده‌اند و اکنون به ترک کشور فکر می‌کنند.
ِآن‌ها می‌گویند طالبان تمامی درها را برای زندگی در افغانستان بسته اند و زنان و دختران از حق تحصیل، آموزش، کار و آزادی‌های شان محروم اند.
ساره، باشنده غور می‌گوید: «اگر مکتب‌ها شروع نشود که به درس ادامه بدهیم، مجبور می‌شویم، برویم خارج از کشور چون اگر درس نباشد نمی‌توانیم زندگی و آینده خود را بسازیم.»
همایون، باشند غزنی می‌گوید: «زنان و دختران مجبور می‌شوند که برای تحصیل و کار به کشور‌های خارج بروند، چون تحصیل و کار برای شان دشوار شده است.»
ملل متحد می‌گوید که طالبان از آغاز حاکمیت دوباره شان، بیش از پنجاه فرمان محدود کننده کار و آموزش برای زنان و دختران صادر کرده اند.
وزارت خارجه امریکا و ملل متحد گفته‌اند، تا هنگامی که طالبان به حقوق بشر، به‌ویژه حقوق زنان حرمت نگذارند، به رسمیت شناخته نخواهند شد.
