اندرو استرولین، مسئول رسانه‌های دیدبان حقوق بشر می‌گوید زنان در سرتاسر افغانستان وضعیت خود را به عنوان انزوا و خفقان توصیف می‌کنند و با «زندگی در شرایط زندان مانند» مقایسه می‌کنند.
او در مطلبی گفته است که در سپتمبر ۲۰۲۱ طالبان دختران در افغانستان را از حضور در مکتب از صنف ششم منع کردند و سال بعد، آن‌ها این ممنوعیت را به دانشگاه‌ها توسعه دادند و مانع از اتمام تحصیلات دختران شدند.
به گفته او، این ممنوعیت‌ها علاوه بر سایر محدودیت‌های شدید برای زنان و دختران است طالبان اجازه کار، مسافرت یا حتی ترک خانه‌های خود را ندارند. این جدی ترین بحران حقوق زنان در جهان است و توسط کارشناسان بین‌المللی به عنوان «آپارتاید جنسیتی» محکوم می‌شود.
این مقام دیدبان حقوق بشر تاکید کرده است که این سیاست همچنین «ضربه‌ای جدی» به کل افغانستان است.
در همین حال هیدر بار، مسئول زنان دیده‌بان حقوق بشر نیز در این رابطه گفته است: «افغانستان هرگز از این هزار روز به طور کامل بهبودی نخواهد یافت. نیروی که در این مدت از دست رفته است هنرمندان، پزشکان، شاعران و مهندسانی که هرگز فرصتی برای کمک به مهارت های خود در کشورشان نخواهند داشت، افراد از دست رفته، استعدادهای از دست رفته، آرزوهای از دست رفته، زندگی های از دست رفته قابل جایگزینی نیستند.»
از سوی هم آقای استرولین با اشاره به مکتبهای مخفی گفته که دختران و زنان که با حضور در مکتبهای خانگی زیرزمینی از طالبان سرپیچی می‌کنند، این نمی‌تواند تمام خسارات، چه شخصی و چه در کل جامعه را جبران کند.
دیدبان حقوق بشر نشست آینده دوحه را فرصتی است برای ایستادن در کنار زنان افغانستان و اجتناب از هر چیزی که ممکن است بحران جدی حقوق بشر را بی اهمیت جلوه دهد و طالبان را مشروعیت بخشد.
این نهاد تاکید کرده است: «جامعه جهانی باید طالبان را به خاطر جنایات‌شان علیه زنان و دختران پاسخگو بداند. این سازمان اجازه ندارد آن‌ها را به جلسات سازمان ملل دعوت کند. تا زمانی که شواهدی مبنی بر بهبود حقوق بشر، به ویژه حقوق زنان وجود نداشته باشد، هیچ کس نباید تحریم ها علیه طالبان را لغو کند.»
