منابع به آمو می‌گویند که رزماری دیکارلو، معاون سیاسی دبیرکل ملل‌متحد روز گذشته وارد کابل شده است و با مقام‌های طالبان سرگرم رای‌زنی است.
منابع می گویند که این مقام بلند پایه ملل متحد از بهر گفت و گو در باره نشست سوم دوحه با مقام های طالبان، روز گذشته به کابل سفر کرده است.
با این حال، هیدربار، معاون بخش امور زنان دیدبان حقوق بشر در گفت‌وگو با آمو تاکید می‌ورزد که طالبان با گذشت هر روز دایره محدودیت‌ها را بر زنان و دختران افغانستان تنگ تر می‌سازند.
قرار است در اواخر ماه جون، دوحه برای سومین بار میزبان برگزاری نشستی درباره‌ی افغانستان باشد.
نشستی که برای افغانستان مهم دانسته می‌شود و بحث در باره تعیین نماینده ویژه ملل‌متحد برای افغانستان یکی از محورهای مهم آن دانسته می‌شود، نماینده‌ای که طالبان تعیین آن را نیاز نمی‌دانند و در برابر آن مخالفت کرده‌اند.
در حالی که ملل‌متحد سرگرم دعوت طالبان به این نشست است، اما دیدبان حقوق بشر از ملل‌متحد می‌خواهد که در نخست باید طالبان را به حرمت گذاشتن به حقوق بشر وادار بسازد.
هیدربار، معاون بخش امور زنان دیدبان حقوق بشردر این باره می‌گوید: «به نظر نمی‌رسد که با توجه به شدت بحرانی که در حال حاضر در افغانستان زیر حاکمیت طالبان، به‌ویژه برای زنان و دختران، جریان دارد، حقوق بشر را به شیوه‌ای مناسب در اولویت قرار گرفته باشد و آنها در مورد این که چگونه این روند واقعن برای حرکت به سمت عادی‌سازی طالبان طراحی شده به نظر می‌رسد، خیلی نگران‌اند.»
شماری از زنان و دختران در افغانستان نیز از ملل‌متحد می‌خواهند تا به دست آوردن حقوق و آزادی‌های آنان را در اولویت‌اش قرار دهد.
شکریه، باشنده کابل می‌گوید:«دختران بی‌سرنوشت ماندند؛ بی‌تعلیم و بی‌درس داریم. زنان کار می‌کردند در مکتب، بسیار خانه نشین شدند و به درس و مکتب حالی دختران رفته نمی‌توانند.»
حمیده، یکی از باشندگان کابل می‌گوید: «نشست این بار در دوحه باید نتیجه بدهد بر ما زنان کار نیست دختران ما از تحصیل ماند از وظیفه ماند می‌خواهیم سرنوشت‌شان معلوم شود.»
فعالان حقوق بشر و حقوق زنان، تلاش‌های برخی از کشورها را از بهر تعامل با طالبان نیز انتقاد می‌کنند.
صابره اکبری، فعال حقوق بشر در این باره چنین نظر دارد: «انتظار ما این است که جامعه‌ی جهانی کمک‌های شان را بر طالبان بند بکند و طالبان را تحریم بکند و اجازه ندهند هیات‌های طالبان در کشورهای شان سفر کنند و به جای تعامل با طالبان باید برای به رسمیت نشناختن طالبان کار شود و کارهای عملی باید صورت گیرد.»
فوزیه وحدت، فعال حقوق زنان می‌گوید: «امیدوار هستم که جامعه‌ی جهانی در رأس‌اش سازمان ملل‌متحد این بار قطعی و جدی تصمیم بگیرند که تصمیم آنها بر خلاف طالب باشد به دلیل این‌که بحران افغانستان حدود سه سال است ادامه دارد و مردم افغانستان دیگر نمی‌خواهند قربانی خواسته‌های جامعه جهانی شوند که او حضور طالب در افغانستان است.»
در حالی از محدودیت‌های طالبان در برابر زنان و دختران نگرانی می‌شود که پیش از این ملل‌متحد گفته، طالبان از آغاز حاکمیت‌شان بیش از پنجاه فرمان یا دستوری صادر کرده‌اند که بر بنیاد آن حقوق و آزادی‌های زنان و دختران را محدود و یا هم سلب کرده‌اند.
