نشریه د هیل در مقاله‌ای گفته است که نزدیک به سه سال پس از خروج امریکا از افغانستان؛ اما این کشور هنوز به کمک جهان نیاز دارد و فراموش کردن افغانستان اشتباه سیاست‌گذاران خواهد بود.
در این مقاله آمده است که محدودیت‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در افغانستانِ زیر اداره طالبان، منجر به مهاجرت‌های گسترده شده و اثراهایش را بر منطقه گذاشته است.
این نشریه همچنین گفته است که پیامدهای سیاسی، حکومتی، اقتصادی و زیست‌محیطی مهاجرت ممکن است منطقه را بی‌ثبات کند و باید در داخل مرزها (افغانستان) مهار شود.
د هیل نوشته است که آوارگی درازمدت و فقر داخلی در افغانستان، منجر به صلح و ثبات در این کشور نمی‌شود.
در این مقاله به ایالات متحده پیش‌نهاد شده است که کمک‌هایش را از طریق آژانس‌های دوجانبه و بین‌المللی به جای کمک‌های بشردوستانه به سمت «کمک‌های توسعه‌ای» سوق دهد.
در توضیح این پیش‌نهاد در این مقاله آمده است که کمک‌های توسعه‌ای انکشاف اقتصادی و رفاه را در افغانستان ارتقا می‌دهد؛ در حالی که کمک‌های بشردوستانه کمک‌های مادی هستند و برای تسکین رنج مردم در شرایط اضطراری استفاده می‌شود.
در این مقاله آمده است، بر خلاف کشورهای دیگر که آسیب‌دیدگان از رویدادهای طبیعی هم در داخل و هم در سطح بین‌المللی مهاجرت می‌کنند؛ اما شهروندان افغانستان به دلیل سیاست‌های افراطی طالبان و نحوه رفتار کشورهای همسایه‌اش تنها می‌توانند در داخل این کشور مهاجرت کنند.
د هیل همچنین نوشته است: «با فراهم کردن منابع بیش‌تر برای کمک‌های انکشافی به جای کمک‌های بشردوستانه، جامعه جهانی به رهبری ایالات متحده می‌تواند به افغانستان کمک کند؛ تا به ثبات درازمدت دست یابد و از این طریق این طریق ممکن کمتر به ظرفیت شوک‌هایی مانند فعالیت‌های افراطی از نوع که به ۱۱ سپتمبر منجر شد، برسد».
در این مقاله همچنین آمده است که با وجود این همه محدودیت‌های از سوی طالبان و نحوه برخورد کشورهای همسایه، شهروندان افغانستان با محدودیت‌های شدید جهان در جهت ارائه کمک‌ها این کشور نیز مواجه هستند.
در بخشی از این مقاله آمده است که بدون منابع کافی برای بازسازی، مهاجران افغانستان در بلاتکلیفی به سر می‌برند و در مکان‌هایی دور از خانه‌های خود زندگی می‌کنند.
در این مقاله همچنین نوشته شده است که رویدادهای اخیر طبیعی به‌شمول زمین‌لرزه‌های اخیر در هرات اوضاع اقتصادی و شرایط بشری را در افغانستان بدتر ساخته است.
این در حالی است که پاکستان مرحله دوم اخراج اجباری مهاجران افغانستان را آغاز کرده است و ایران نیز روند اخراج این مهاجران را شدت بخشیده است.
