شماری از زنان صنعت‌کار در ولایت جوزجان می‌گویند که با مشکلات فراوان به کار شان ادامه می‌دهند، اما نبود بازارهای فروش و کم علاقه‌گی مردم در کار خرید از تولیدات داخلی را مهم ترین چالش در برابر ادامه کارشان می‌دانند.
از سویی هم این صنعت کاران از نهادهای مددرسان میخواهند که از آنان پشتیبانی کنند و زمینه‌های فروش را برای آنان مساعد بسازند.
عادله احسان، یکی از صنعت کاران در شهر شبرغان است. او می‌گوید که روزانه همراه با دو همکاراش بیش از ۱۰ دست‌کول آماده می‌کنند. عادله را یکی از نهادها در کار بهره‌برداری از این صنعت آموزش داده است.
عادله به آمو گفت: «خواست ما از مردم این است که از بیک‌هایی که شرکت خود ما می‌دوزند استفاده کنند. نباید از خارج را استفاده کنند، چون این کار باعث خود کفایی ما می‌شود.»
اما آنچه که اینان را نگران ساخته است، نبود بازار فروش تولیدات شان است. از مردم میخواهند تا از تولیدات داخلی خریداری کنند.
مریم اکبری، از زنان صنعت‌کار در جوزجان می‌گوید: «خواست ما از مردم این است که از بیک‌های خود ما استفاده کند و ما بیک‌هایی را که می‌دوزیم، زیاد فروشات نداریم و از مردم تقاضا می‌کنیم که باید از بیک‌های وطنی استفاده کنند.»
نفیسه محمدی، یکی دیگر از این صنعت‌کاران به آمو گفت: «بازار بیک فروشی ما بسیار خوب نیست. ما روزانه هشت تا ده بیک می‌سازیم، بعد آن را به بازار می‌بریم، اما فروشات خوب نداریم.»
جوزجان یکی از ولایت‌هایی است که زنان در برخی از موارد سرگرم فعالیت‌هایی صنایع دستی هستند. خواست زنان صنعت‌کار این ولایت از نهادهای مدد رسان این است که از فعالیت‌های آنان پشتیبانی کنند و بازارهای فروش را برای آنان مساعد بسازند.
