برخی فعالان حقوق زنان می‌گویند که زندگی «دشوار و سخت» شان بیرون از افغانستان، برخاسته از سیاست «حذف و سرکوب» طالبان است.
به‌تازگی وحیده امیری، یکی از فعالام حقوق زنان نیز با پخش یک‌نوار تصویری از دُشواری‌های کار و زندگی در ایالات متحده، افرادی را مورد انتقاد جدی قرار داده که به زنان معترض برچسب می‌زدند که اعتراض‌های آنان گویا برای پناهندگی در کشورهای بیرونی است.
خانم امیری در این نوار تصویری که در شبکه‌های اجتماعی نیز خبرساز شده گفته است که اعتراض زنان افغانستان به هدف «هویت، انسانیت و برابری» بوده است.
وحیده امیری روزگاری کتاب‌دار بود و دستانش با کتاب‌ها آشنا. کتاب‌هایی که امروز جای‌شان را این دست‌کش‌های سیاه گرفته‌اند.
وحیده امیری، با پخش نوار تصویری که بخشی از دشواری‌های زندگی او در ایالات متحده را به‌تصویر کشیده؛ می‌گوید، خواسته پاسخی دهد برای کسانی‌که بر زنان معترض برچسب می‌زنند که از برای دریافت «پناهندگی در کشورهای بیرونی اعتراض» می‌کنند.
وحیده امیری در این نوار ویدیویی گفته است: «به‌‌خاطر هویت خود، انسانیت و برابری و عدالت آمدند و ایستاده شدند. من که یک کتاب‌دار بودم، شما خودتان قضاوت کنید، کتاب‌خانه می‌خواستم بسازم. در هر ولایت افغانستان در شهر کابل، جوانان را برای خواندن کتاب تشویق کنم. به‌خصوص روی زن و داستان نویس زن کار کنم.»
طالبان با برگشت به‌قدرت در اگست ۲۰۲۱، زنان و دختران را در کشور از آموزش، کار و گشت‌وگذار آزادانه محروم ساختند.
محدودیت‌هایی که سرآغاز موجی از اعتراض‌های زنان و دختران در چتر ده‌ها جنبش اعتراضی بود.
ترنم سعیدی، فعال حقوق‌زنان در باره دادخواهی‌اش برای حقوق زنان می‌گوید: « زن امروز افغانستان، دختر امروز افغانستان هرگز به عقب بر نمی‌گردد، هر گز تسلیم نمی‌شود، تعدادی زیادی از زنان افغانستان قربانی‌های زیادی در این مسیر پرداخته‌اند.»
در این میان شماری از فعالان حقوق‌زنان می‌گویند، با دُشواری‌های زیادی در بیش از دو سال پسین، در برابر محدودیت‌های طالبان ایستاده‌اند. به باور آنان، این مبارزه بر آنان «فرض» است و هم‌چنان «باقوت تمام» ادامه خواهد داشت.
راحل تلاش، فعال حقوق زنان گفت: «خواهران ما تا پای زندان و زنجیر برای دادخواهی و حق‌طلبی رفتند. ما شهید داریم،ما شهیدان گم‌نام داریم، بنا این اعتراض‌ها ادامه دارد، و یک فرض است.»
اما طالبان پیوسته گفته‌اند که حقوق زنان و دختران در کشور «تامین است» و به باور طالبان نگرانی‌های داخلی و جهانی در این مورد «بی‌بنیاد» استند.
با این همه؛ سرانجام اعتراض‌های جنبش‌های زنان معترض افغانستان از مسیر‌های متفاوت در چتر به‌رسمیت‌شناسی «آپارتاید یا تبعیض جنسیتی در افغانستان» جمع می‌شوند. همه‌یک‌صدا از جهان انتظار دارند تا «محدودیت‌های طالبان بر زنان و دختران را به‌عنوان آپارتاید یا تبعیض جنسیتی به‌رسمیت» بشناسند.
