فایننشیال تایمز در مقاله‌ای به نقل از تحلیل‌گران گفته است که افغانستان، با وجودی که یک جامعه فقیر و گرسنه است؛ اما طالبان در آن از «قدرت سرکوب‌گری» برخوردار اند و «آپارتاید جنسیتی» را ایجاد کرده‌اند.
در این مقاله هم‌چنان آمده است که طالبان زنان و دختران را از حضور در اماکن عمومی و کار دور کرده‌اند و هم‌چنان از تحصیل، آموزش و برخی از حقوق اساسی دیگر محروم ساخته‌اند.
بر بنیاد این مقاله، این روی‌کرد طالبان در حالی بر نیمی از جمعیت افغانستان اثر گذاشته است که اعتراض و «واکنش موثر» جهانی تا اکنون کم‌رنگ بوده است.
در همین حال، «جنبش زنان به سوی آزادی» در اعلامیه‌ای گفته است که طالبان پس از برگشت به قدرت در کشور در طی نزدیک به سه سال گذشته، تعدادی از دختران و زنان را به بهانه‌های مختلف از خانه، سرک و اماکن عمومی، بیدون درنظرداشت حق آزادی فردی، حفظ کرامت انسانی، عرف جامعه و ارزش‌های انسانی و با هتک حرمت و تحقیر، بازداشت و زندانی کرده‌اند.
این جنبش اعتراضی زنان هم‌چنین می‌گویند که هرچند هرگونه «بازداشت خودسرانه» بدوم حکم دادگاه با صلاحیت، «نقض حقوق‌بشر» است؛ اما طالبان این مساله را به یک امر عادی مبدل ساخته و به این اقدام‌های خود ادامه داده‌اند.
این زنان معترض در این اعلامیه هم‌چنان با انتقاد از «حذف زنان و دختران از تمام بخش‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه از سوی طالبان»، از جامعه جهانی و نهادهای حامی حقوق‌بشر خواسته‌اند که «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان را به رسمیت بشناسند.
این زنان معترض هم‌چنان در اعلامیه گفته‌اند که جامعه جهانی و نهادهای حامی حقوق‌بشر باید از به رسمیت‌شناسی طالبان جلوگیری کرده و مانع سیاست‌های «سرکوب‌گرانه و انسان‌ستیزانه» آنان شوند.
در بخش از خواست‌های دیگری این زنان معترض از جامعه جهانی آمده است :« جهان باید زمینه ایجاد یک حکومت دموکراتیک و برخواسته از آرای مردم را فراهم بسازد؛ تا زمینه اشتراک برابر تمام مردم افغانستان اعم از زن و مرد در تمامی عرصه‌ها میسر شود».
این در حالی است که طالبان پس از به قدرت رسیدن دوباره شان در کشور، آموزش دخترانی بالاتر از صنف ششم را منع کردند و امسال نیز، در مراسم آغاز سال تعلیمی، زنگ مکتب را در عدم حضور این دانش‌آموزان دختر نواختند.
